نشان سوخته

دل آتش گرفته زبان سوخته

چه مانده است از ما نشان سوخته

پریشانی خاطر یادهاست

نگاه غریبی به جان سوخته

ز هرم نفس های وامانده است

تمام زمین و زمان سوخته

گمانم که بیدل به جان من است

کلامم دل بیدلان سوخته

رها می شوم از تمامی خاک

و گم می شوم در بیان سوخته

اگر شعر من فرصت شوق نیست

دل آتش گرفته زبان سوخته