در این دنیای کوچک غصه ها بسیار می گردد
به امید خدا راه یقین هموار می گردد
به خود هشدار خواهم داد در وقت خطر نوشی
مسیر رفتن از سمت نظر دشوار می گردد
غزل می گویم دلتنگ دیدار رخش هستم
دلم چون کودکی آماده ی دیدار می گردد
خدا را شکر می گویم که حس نوبهاری اش
نصیب و قسمت این فرد بی مقدار می گردد
رها از خاک تا پرواز خواهم رفت مردانه
پر از شوق نگاهش این من غمدار می گردد
نمی ترسم نمی لرزم که می دانم غیورانه
به امید خدا راه یقین هموار می گردد
مرام عشق بازی با حسین است
زمان سرگرم رازی با حسین است
دل من نذر ارباب غریبم
مسیر سرفرازی با حسین است
دستهای کوچک بهار
در خرابه ای
پژمرده می شد
رفقا مرد بی سری آمد
زآن سوی غصه دلبری آمد
آسمانی وجود عبدالله
آشنای سکندری آمد
سمت معراج گل شقایق وار
با نگاه دلاوری آمد
ذکرهرلحظه اش حسین علی است
سوی یاران مهاجری آمد
در شب حضرت رقیه دلا
لاله ی سرخ پرپری آمد
در محرم به شهر خودبرگشت
نکند شور محشری آمد
روضه خوان غریب عاشورا
پیش او ذکر مادری آمد
تا بخواند حماسه ی خورشید
رفقا مرد بی سری آمد
فقط شنید یکی گفت چگونه آدمی بود؟
ذهنش مشغول تر از همیشه حاضرین را تماشا می کرد که حرفشان با دلهایشان همخوانی نداشت
خداوند رحمتش کنه این زمزمه لب ها بود اما ذهن ها چیزی دیگری می گفت
نامروت حق خور، غاصب ناحق ، دروغگو ، مال مردم خور
چه حرفهای تلخی دلش به درد آمد
خدا به داد میت برسد جایی رفته بود که حقش نبوده
می دید که برزخ و قیامت برمبنای زبان ذهن و فکر هاست نه دهان ها
