بیدل بمانم

 

رفیق روز سردم  بودی ای دل

رها کردی مرا بیدل بمانم

دراین زاویه

حافظ هم اگر

بود

دراین زاویه

می سوخت

از شدت اندوه

غم و درد فراقت

دیدار دیگر

 

دل مانده در اندیشه دیدار دیگر

آتش مزن با رفتن بر جانم ای گل

تبسم

برخیز سر بالا کن ای بالابلندم

لختی تبسم کن که بر رویت بخندم

ماتمی مبهم

دستان غم

بر شانه های خسته

من

اینجا کسی

در ماتمی مبهم

نشسته

یاران دریادل

چه می پرسی کجا رفتند همراهان دریادل

به سمت دوست می رفتند آن یاران دریادل

کهکشان رفتند

رفیقانم رها از خاک تا هفت آسمان رفتند

به سمت عشق شان بی بال وپر تا کهکشان رفتند

حال هوایی را

فراز خاک حال هستی از اندیشه ها برتر

رها گردیدگان دانند آن حال هوایی را

فراز وفرود

پس از بالا نشستن ها و خوش بودن چه غم دارد

سراشیبی رفتن تا غم انگیزی و نابودی

سبکباران

در منظومه هستی

باید گشت وگشت

تا دلنگران رفتن نبود

آخر رفتن است

خوش به حال سبکباران

که از خاک به افلاک رخ برگردانده اند

احساس گلبویم

تلاطم کن دلا در کوچه های بی کسی یک دم

بخوان شعر رهایی از غم دلواپسی یک دم

معطر می شود هر ثانیه احساس گلبویم

چومی دانم تو ای گل بردلم تا می رسی یک دم

در دریای غم باشم

عطشناک نگاهی مانده در دریای غم باشم

اگر آتش نگیرم من چه از غمناله کم باشم

باران

زمین خسته می خواند برای خویشتن باران

لبان تشنه می جویند از دستان من باران 

تمام دشتهای بی حدود از داغ بی آبی

به دل دارند داغ آن شهید بی کفن باران

بیا و نوحه غمگین تنهایی ترنم کن

به کوه ودشت وشهر وبردل این انجمن باران

غزل را نیست تاب گفتن از اندوه بی آبی

شکسته قامت سرو و گل و روح وچمن باران

تلاطم می کند اشکی نهان در دیدگان اینجا

زمین خسته می خواند برای خویشتن باران

عشق آفرین

زمین در زیر بال برگها پژمردگی دارد

ولی با این همه گرمای مهر عشق آفرین باشد

مباهله

در این مباهله باید به عشق گل ، گل کرد

به شوق با بودن با گل به حق توسل کرد

خدا به یمن پیمبر به نام آل علی

به روز عهد به آن کینه ها تقابل کرد

زمین به نام بهارانه های گل برخاست

زمان چه شور دل انگیز خود تحمل کرد

زمانه پرشده از گل بیا ببین اینجا

چه شوق وشور فراوان به عشق ،بلبل کرد

دلا به جوش و خروش از مباهله برگو

در این مباهله باید به عشق گل ، گل کرد

با حسین (ع)

ز روز اول

از ازل

به دل نوشت

یاحسین  (ع)

امید صبح محشرم

بود همیشه

با حسین  (ع)

وای از

دستهای شکسته

پاهای قلم شده

چشم های تارشده

همگی جبران پذیر

وای از شکستگی دل

وای از دل شکستگی

رفتنی

رفتنی های رفته

حرفی برای گفتن ندارند

چه بمانند

چه بروند

نشان سوخته

دل آتش گرفته زبان سوخته

چه مانده است از ما نشان سوخته

پریشانی خاطر یادهاست

نگاه غریبی به جان سوخته

ز هرم نفس های وامانده است

تمام زمین و زمان سوخته

گمانم که بیدل به جان من است

کلامم دل بیدلان سوخته

رها می شوم از تمامی خاک

و گم می شوم در بیان سوخته

اگر شعر من فرصت شوق نیست

دل آتش گرفته زبان سوخته

وآتش فشان در زبان من است

مخوانم که آتش به جان من است

وآتش فشان در زبان من است

مخوانم که می سوزم از داغ و درد

گدازه کنون در بیان من است

من از خویش تنها ترم آشنا

تمام بلا کهکشان من است

به هر گوشه ای عشق سر می کشد

بدانید آنجا نشان من است

شهیدی که در خاک افتاده است

یقینا که از دوستان من است

دل بیدل خسته در بامداد

نشسته بر این آستان من است

من خسته بگذار در حس خویش

بمانم که این امتحان من است

تو از عمق جانم چها دیده ای

مخوانم که آتش به جان من است

آیینه دار شب خسته ام

من آیینه دار شب خسته ام

در این گیر و دار شب خسته ام

من از بی کسی ام مملوام  بی حدود

در این پود وتار شب خسته ام

دلیلی ندارد  بمانم دگر

چو در رهگذار شب خسته ام

تلاشی نمانده است در خاطرم

که من بیقرار شب خسته ام

من و بیدل از داغ پرپرشدیم

من آیینه دار شب خسته ام

اینک

نمانده است دل را دگر حس و حال

مپرس از دل من تو اینک سوال

چنان غرق در خشکسالی شدم

که آب دلم رفت روبه زوال

من از کوچه های سحر رد شدم

دل ماند انگار در لحظه های خیال

دلم خاستگاه جلال و امید

شده مدفن غصه های جلال

نمی دانی ای عشق از من چه سود 

جلال و خیال و جمال و کمال

شب و خستگی ها و دلمردگی

من و کور سوی غریب وصال

چه می پرسی از این دل خسته ام

مپرس از دل من تو اینک سوال

من و سایه ها

 من و سایه ها

سینه خیز زمین

گذشتیم

از کوه وصحرایتان

سمت تو

من غریبانه تر

از حادثه های سردم

یک نفس می گذرم

سمت تو

بر می گردم

پیغام گل

می رسد پیغام گل دل راحت  از غم می شود

دست غصه از سر ما کم کمک کم کی شود

با نگاهی تا دیار باصفای کاظمین

چشم هایم مملو از باران نم نم می شود

با توسل بر امام لاله های آشنا

عشق می آید به جان و دل فراهم می شود

دل مبدل می شود بر آستان دوستان

جان به شوق دیدن موسی مجسم می شود

هر زمان یاد آور از رنج های سخت تو

حس و حالم مثل ایام محرم می شود

با تمام این وجچود ای ماه میلاد شماست

می رسد پیغام گل دل راحت  از غم می شود

کاظمین عشق

مرا در عالمین عشق  دل هست

در آن نور دو عین عشق جاهست

مرا عمری است با ذکر غریبت

ببین در کاظمین عشق جا هست

خاطراتتان

خاطراتتان را

هویتتان را خودتان

بادستهایتان بنویسید

باتصویری زیبا ثبت کنید

پیش از آن که با شکسته شدن قامتشان

غمگنانه از آنها یادی کنید

هجوم واژه های روزمره

در هجوم واژه های روزمره

در گیر و دار زمانه

 در تلاطم احساس های سوخته

دلتنگ

مردی از جنس نور و

مهربانی ام

دریامرامان

رود باید بود

بدون ترس از سختی ها

از جلگه تا دل سنگ

پیش می رود

تا بدانیم

دریامرامان همیشه پیروزند

مادر نذر مادر شهید حسن جنگجو

چه غمگینانه می نالید مادر

شبیه ابر می بارید مادر

رها می شد زخاک ای جنگجویم

ترا در نزد خود می دید مادر

الحق که امیر مومنانی حیدر

مولای زمین و آسمانی حیدر

سرمنشا شور عارفانی حیدر

در روز غدیر گفت احمد از جان

الحق که امیر مومنانی حیدر

عیدتان مبارک باشد

سرمست از این عشق خداداد شوید

از قید بلا وغصه آزاد شوید

عید آمده عیدتان مبارک باشد

با نام علی مرتضی شاد شوید

دلتنگی ات را بر آب بنویس

دلتنگی ات را بر آب بنویس

تا در گذر زمان

ازآن بگذری

به صبر ایمان بیاور

گنجی است بی پایان

باور کن

سرافشانم

مرا

با شوق گر خوانی

سرافشانم

سراندازم

بخوان

تابنگری

در راه عشقت

بی سر وپایم

کنون آتش فشان لحظه های سرخ عرفانم

عطش نوش نگاهی در دل شهری پریشانم

غزلخوان نگاهت بوده ام اینجا غزلخوانم

به یمن بودن با آن نگاه آتشین گل

کنون آتش فشان لحظه های سرخ عرفانم

من از تغییر آب و رنگ واحساس خزان دیده

مسجل شد برایم بی شما هرگز نمی مانم

بخوان از اشک هایم در سحر عهد دل غمگین

بجوی از ناله های خسته ام بی دوست حیرانم

رفیقانم به نوبت می روند از کوچه باغ دل

غریبم ساکتم درددا که من اینجا گرانجانم

تبسم های بر رخساره ام مصنوعی و غمگین

من غمدیده در پشت تبسم هاست پنهانم

نسیم از من بگو آن یار غائب از نظر را که

غزلخوان نگاهت بوده ام اینجا غزلخوانم

سراغ

سراغ از نور می گیرم
که  می گوید  تو می آیی
تو ای جان جهان
جان ودل و اندیشه مایی

غدیرانه 4

شنبه نو

فصل نو

همراه با آیین نو

کاش جشن عید را

ما با شما همدم شویم

جام تولای امیر

سرمست شو از جام تولای امیر

برخیز که می رسد ز ره عید غدیر

گر عاشق صادقی در این موسم عید

در جشن علی به شوق حق جشن بگیر

غدیرانه 3

بیا بیا گل نرگس امید اهل ولا

من انتظار ترا از غدیر می جویم

مرام عدل وعدالت امید را از تو

شبیه حضرت مولا امیر می جویم

به امید

بهار 

را

به امید غدیر

می جویم

غدیرانه 2

دریا وبهار هم کلامند اینجا

باشوق زیاد خوش مرامند اینجا

با دیدن روی باصفای حیدر

سرمست نگاه این امامند اینجا

غدیرانه 1

صبح دم

ازدم نوروز زراه آمده

ازدم خورشید فروزان وغیور غدیر

تا ابد

بوی بهار از دل خم می وزد

زندگی با غدیر

زندگی شوق و بهاری بود

غدیرانه

دل را به تولای امیر آوردیم

جان ودل خویش را صفیر آوردیم

با ذکر علی علی در این جشن بزرگ

دل را به سوی عید غدیر آوردیم

برای عشق

برخیز دوباره گریه زاری بکنیم

دل را به امید شوق یاری بکنیم

درخاک به دست وفتادن خوش نیست

باید که برای عشق کاری بکنیم

میلاد گل

امروز زنورعشق یادی شده است

هنگامه مهر وشور وشادی شده است

تبریک به شیعیان عالم گویید

میلاد گل امام هادی شده است

غریبی پیش درد من خجل ماند

غم وغصه در اینجا مشتعل ماند

غریبی پیش درد من خجل ماند

به راهت منتظر بودم بیایی

شکستم در خود وآهم به دل ماند

ساکنان کوی دردیم

من دل ساکنان کوی دردیم

غریب و ساکت وغمگین وسردیم

دعا کن ما دوتا تا روز آخر

از این راهی رفته برنگردیم

قربانی دل

ای عشق بیا دمی به مهمانی دل

ای مظهر حس وحال عرفانی دل

قربان شد و وقت عیداست ببین

در ذبح عظیم خویش قربانی دل

اهالی دیار درد

بیا بنویس آنها مرد بودند

غیور بی برو برگرد بودند

درآن ایان غربت روز غمگین

اهالی دیار درد بودند

دلم موقوفه وقف حسین است

دلم در دست باران بود یک عمر
بزرگ وشاد وخندان بود یک عمر
دلم موقوفه وقف حسین است
چه همرنگ شهیدان بود یک عمر