خبری می رسد راه

خبری می رسد راه دلم می گوید

گل شود از همه آگاه دلم می گوید

تلاطم ارادت

هنگامه عشق شد زعادت برخیز

با منشا عشق در زیادت برخیز

با نام خوش ولی حق تا محشر

ای دل به تلاطم ارادت برخیز

دریای امید و عشق

ای زنده دلان نوید دلخواه آمد

آن زمزمه سپید و آگاه آمد

با آمدن زینب کبری(س) اینک

دریای امید و عشق از راه آمد

دریای نور

مدینه غرق در شور و سرور است
تمام عشق در حال عبور است
به یمن مقدم زینب(س) ببنید
مدینه یکسره دریای نور است 

نوشته خاطرات تازه اش را

رسیده برف و این آوازه اش را

ببین اعجاز بی اندازه اش را

به روی کوه ودشت این برف انگار

نوشته خاطرات تازه اش را

با برف پوشاند

دلم را گوشه ای از ظرف پوشاند

گمان کردم تلاش و حرف پوشاند

سحر دیدم که ابر تیره اینجا

زمین تشنه را با برف پوشاند

یادگاری

می رسد مردی که در دستان او

آیه های نور و ایمان منجلی است

این امام لاله ها و مردها

یادگاری از حسین ابن علی است

مجمع عشق و امید و زندگی

همنوای همرهی و همدلی است

مصحف رخسار او سرشار مهر

دستهایش مهرخوان کاملی است

برف می بارد

برف می بارد و ما خوشحالیم

خنده بر لب به خدا خوشحالیم

هرچه باشد پس از این تشنه لبی

دانه دانه به صفا خوشحالیم

دلمان لک زده بر کرسی و برف

آتشی نیست به پا خوشحالیم

کودکی ها همه لبریز زبرف

برف ریز همه را خوشحالیم

آسمان قهر رها کرده و ببین

برف می بارد و ما خوشحالیم

که او چشم انتظار

رها کن این

سیه روزی

بیا خورشید را دریاب

که او چشم انتظار

دیدن روی شما

مانده

دعا

دعاکن

که تنهایی ام

سربیاید

وخورشیدم

ازگوشه ی در

بیاید

دلم پرنده ای شد

رسید مژده ی گل  رسید بوی باران

دلم پرنده ای شد رهاست توی باران

شبیه یک کویرم که سالها نشسته

به یک امید و لبخند در آرزوی باران

چقدر خیس و خوب است در این میانه ی شهر

دوباره حرفهایی زگفتگوی باران

دلم گرفته اینجا برای حس نمناک

برای لحظه هایی زهای وهوی باران

چه انتظار خوبی است برای دشت خسته

به فکر آب بودن به جستجوی باران

هزارمرتبه شکر به یمن ابر تیره

رسید مژده ی گل  رسید بوی باران

خاطره گویان

صبح ها بوی لطافت میداد

عصرها

خنده ی ما در کوچه

می دوید از پی هم

روزها خاطره های شیرین

شب همه دورهم و خاطره گویان بودیم

یادآن روز بخیر

لب های غریب

به عطشناکی

لب های غریبت

سوگند

اشک

هم از غم بسیار تو

در خون

افتاد

سوختن

کشتی

از آتش غم

شعله کشید و

گفتم

سوختن

کار غریبانه ترین افراد

است

دل دریا بر این دریادلان سوخت

در آن پهنه که اشک آسمان سوخت

وجود کشور ما بی نشان سوخت

درآن آتش که تا هفت آسمان رفت

دل دریا بر این دریادلان سوخت

چون شهیدان

جسم دریادلان ما می سوخت
زآن میانه چه آشنا می سوخت
پیرمردان درد کی دانند
جان سرخ و سفیدها می سوخت
عاشقانه خدا خدا کردند
بین دریا چه بی صدا می سوخت
این دلیران تشنه کام غریب
در دل آتش بلا می سوخت
چون شهیدان بی نشان عزیز
عاشقانه در آن فضا می سوخت
تا خدا رفته اند و غمگینیم
جسم دریا دلان ما می سوخت

سرو مهاجر

آن لاله به جان عشق پرپر می شد

این گونه به سان عشق پرپر می شد

آن سرو مهاجر دیار دریا

در وقت اذان عشق پر پر می شد

شبیه باران

این خسته دل از نسل غیوران باشد

این جوش و خروش بیقراران باشد

بگذار برای بچه ها گریه کنم

دلتنگی من شبیه باران باشد

صبوری خورشید

غمی نشسته به دلها زدوری خورشید

به بهت مانده دلم در صبوری خورشید

مظهر آزادگی

زندگی را

به حساب غم و اندوه

مخوان 

زندگی

مظهر

آزادگی مردان است

دل را کشت

عشق می گفت که این در به دری دل را کشت

ماندن و خستگی و رهسپری دل را کشت

ماه من رخ بنما عالم دل را خوش کن

این پریشانی و این منتظری دل را کشت 

خاک بر چهره نشسته است همه در ایام

خاک و غمگینی و بی همسفری دل را کشت

چشم انتظار

آتش گرفته ام به گران جانی ام قسم

بر حس و حال خسته پایانی ام قسم

چشم انتظار حادثه های زمینی ام

وقتی به سمت نور تو می خوانی ام قسم 

از آیه های نازل بر دل جهاد را

برخوان به جای آخر حیرانی ام قسم

خورشید پشت ابر زمان العجل بیا

بر التهاب آیینه گردانی ام قسم

ای شاهکار هستی و خلقت مرا ببین

اینجا به نام نامی بارانی ام قسم

جان برلب رسیده و دلتنگ دیدنم 

آتش گرفته ام به گران جانی ام قسم

زنده دلی

برخیز و

رها کن

غم تنهایی دل را

تا

باز بینی

همه جا

زنده دلی را

داغیاد لحظه ها

آتش مزن بر دل که او چشم انتظار است

از نسل مردان غیور و بیقرار است

آتش مزن با داغیادش لحظه ها را

این دل گرفتار نگاهی استوار است

برخیز باور کن که تنهایی نباید

پا بر دل تنها گذارد جانشکار است

دلتنگی ام را

دلتنگی ام را خاک می داند غریبه

جامانده از افلاک می داند غریبه

مثل شکست شیشه دیرینه ما

احساس غمگین دل بی کینه ما

درد مرا دشت عطشناک کویری

بسیار می داند در این نا دلپذیری 

 حس پریشان پریشان خاطری را

اعجاز های بی نشان شاعری را

از خاک های خسته و تفدیده پرسید

از خاطری از دست غم رنجدیده پرسید

من خسته تر از حس و حال لحظه هایم

افتاده در کوی کویر از دست و پایم

مهمان دیدارت

عطشناک نگاهی

ساکت و سر زنده ام

اینجا

بفرما

تا به یک جرعه

شوم

مهمان دیدارت

مردان خونین پر

زمین تا آسمان بال و پر مردان خونین پر

به روی خاک افتادند آن گردان خونین پر 

چنان مردانه جنگیدند در راه وفاداری

که می گویند اینان را همه شیران خونین پر

تمام خاک و آب هستی ما از علمداران

که بخشیدند جان وسر در این ایران خونین پر 

یقین دارم که از خیل عطشناکی عباسند

عطشناکان دریادل علمداران خونین پر

شرف از نامشان تاعصر رستاخیز می ماند

در این خاک در این کشور در این ایمان خونین پر

به هر سو بنگری دارد نشانی از دلیری ها

زمین تا آسمان بال و پر مردان خونین پر

ای عشق

راه نرفته

تلاطم بی پایان

غرور زخم خورده

عطشناک دلتنگ

هرچه بگویی هستم

مرا با من بگو

که تنهایم

تو با من بمان ای عشق

عکس زیر خاکی زمانم

من عکس زیر خاکی زمانم

زمین تاب مرا ندارد

من جامانده ای از

کاروان رفتنم

که پایم در سهام ناعادلانه خاک

از رفتن مانده

من دلتنگی بی پایان

عطشم

همصحبت امن یجیبیم

عطش آلوده درد غریبیم 

همه همصحبت امن یجیبیم

به هر آدینه در وقت سحرگاه

زپا افتادگان نا شکبیم

مهر غائب

کسی در غصه نالیده است اینجا 

غمی بر سینه پاشیده است

الهی در غیاب مهر غائب

 ز دیده  درد  باریده است اینجا

دعاگوی امام مهربانی

بیا تا همنفس با باد باشیم

کمی هم لهجه با فرهاد باشیم

دعاگوی امام مهربانی

ز درد و غصه ها آزاد باشیم

روزهای نداری و مهربانی

هروقت برف می آید و گذرم به خانه بابا بزرگ می افتد به سی ، سی و پنج سال پیش بر می گردم روزهای ساده وباصفای کودکی که بسیاری از امکانات به ظاهر آرامش آور امروز نبود اما دلهای مردم بسیارمهربان تر از امروز بود نداشتند ولی با نداری خود می ساختند و دلخوش بودند . روزهای جنگ که انگار مردم با هم مهربانی و همدلی را تقسیم می کردند .

چه روزهای خوبی چه احساسهای نجیبی همه یکرنگ تر بودند و شعر سپید وجود بعضی ها مثل الان و در گذر زمان در پی زیاده خواهی ها خط خطی نشده بود . نمی دانم چرا ما آدمی زادگان شیر خام خورده این قدر زود خودمان را می بازیم . این روزها با همه دارایی هایمان سراغ روزهای نداری ومهربانی را می گیریم

یادش بخیر شب و کرسی و گندم بوداده ،دورهم نشینی های ساده و بگو وبخند وبخوانهای بی ادعا ولی باصفا امان از فن آوری و فغان از تکنولوژی

دستان سرد برف

برف باریده است بر کوه وکمر

خنده بر لبهای ما گل کرده است

برف با دستان سرد خود زراه

مژده شادی کنون آورده است 

ابرو باد و برف و لبخند سفید

یادگار روزهای کودکی است

دستکشها و کلاه و شال و کفش

گوییا الان صدای کودکی است

شهر در برف کم اما پر نشاط

خفته با چشمان شور انگیز خود

بچه ها امروز می گوید خبر

مدرسه با برف نو تعطیل شد

ابر و امر الهی

از دیشب الحمدالله حریر سفید بر روی کوه و کمر و شهر و روستا نشسته وهمه جا رنگ زمستان به خود گرفته توی این دوسه ماه گذشته حسابی دیده ایم که ابر های قد و نیم قد آمده اند اما خبری از بارندگی نبوده همیشه یاد این حرف مادربزرگم می افتم که می گفت ابرش هست ولی امرش نیست خداراشکر امیدوارم ابر و امر الهی انشاالله امتداد داشته باشد و دلمان به بارش های نو و پر بار خوش شود

مگر می شود

مگر می شود فکر باران نبود

وبا برف از قصه ها دم نزد

مگر می شود از شب سردسرد

در این لحظه ها بی صدا دم نزد

مگر می شود با در هیاهوی باد

به امید بارندگی ها نبود

در این شهر لب تشنه و خسته دل

به امید باریدن اینجا نبود

یادش بخیر

یادش بخیر انگار همین دیروز بود

روزهای برفی

کوچه های مانده در آغوش سفید برف

مدرسه هایی که با طنین رادیو تعطیلی شان اعلام می شد

بخاری های نفتی و چراغ های علا الدین که مثل شیر می غریدند

یادش بخیر کرسی و آتش و لحاف کرسی و شب نشینی دور آن

شب و قصه های رستم و دیوسپید و دشتی خوانی ها

یاد بابابزرگ و مادربزرگ و دلتنگی های آن روز همه بخیر

چه احساسهای نابی

تشنگی را می شمارد

اینجا که روزی مامن آب و صفا بود

امروز دارد تشنگی را می شمارد

افسوس از این آسمان قهر کرده

گویا که بر دلهای ما غم می گذارد

افسوس از این روزهای تشنه کامی

ره در دیار بی نشانی می سپارد

بدون برف

هوا بسیار سرد است

نفس های زمین مانده است گویادر گلو اینک

زمستان هست

اما برف اینجا نیست

زمستان غریبی هست

خدایا آسمان هم قهر کرده

دروغ از راه می بارد

ولی باخود ندارد برف و بارانی

هوا سرد است

سرد سرد سرد استخوان سوز است

ولی بی برف
اصلا نیست زیبا حال و روز ما

موسیقی دل نواز بودن

موسیقی دل نواز بودن

عشق است به یادتان سرودن

در شنبه عاشقی به امید

پر در حرم شما گشودن

مانند همان قدیم شاعر

در مدح و ثنا و در ستودن

آقای رئوف شعر باران

دل در حرم شما غنودن

هرجا روم سلامت عشق است

موسیقی دل نواز بودن

دراین قحطی بال و پر

دراین قحطی بال و پر مانده ایم

در این هجمه بی اثر مانده ایم

به دشمن بگو از تبار گلیم

عطشناک و بی دست وسر مانده ایم

در این روزهای غریب و نجیب

بگویم چنین مختصر مانده ایم

به یاد رفیقان بی ادعا

به سوز دل پر شرر مانده ایم

بگو بی حضور خطر مرده ایم

به امید روز خطر مانده ایم

تمام فضا وسعت بال ماست

دراین قحطی بال و پر مانده ایم

عطشناکی خاک رخسار عشق

سکوت زمین حرفهای دل است

تمام جنون در فضای دل است

عطشناکی خاک رخسار عشق

هبوط غم و ابتدای دل است

چنان عاشق رفتن و دیدنم

که این شوق در جای جای دل است

مپرس از من رفتن ابرها

که بارندگی در سرای دل است

چنان خستگی در دل رخنه کرد

که غم گوییا مقتدای دل است

رها می شوم واژه ها را ببین

سکوت زمین حرفهای دل است

نشان محرم

مترسانم از مردن ای روح وحشی

من ومرگ همسایه بودیم باهم

تو از جنس بیهوده بودن چه دانی

من از عشق دارم نشان محرم

مترسانم ای واژه های غریبه

دلانگیزی عشق دارم فراهم

یادشان همیشه سرخ

روزهای سرخوشی

لحظه های همدلی

شوقهای بی نهایت و سپید

در مرام عاشق لاله بود

شعرشان پر از امید

نقش شان پر از بهار

یادشان همیشه سرخ

خانه سرشار نگاهی خوش بود

خانه سرشار نگاهی خوش بود

عشق در قلب پگاهی خوش بود

آن قدر نور فراوانی داشت

رفتن دیو سیاهی خوش بود

کوچه در کوچه دل انگیزی بود

دیدن صورت ماهی خوش بود

لحظه ها چشم به راهان خطر

مانده بر جانب راهی خوش بود

با عطشناکی دلهای صبور

بودن گاه به گاهی خوش بود

یاد باد آن همه طنازی و شوق

خانه سرشار نگاهی خوش بود

شعر بارندگی

آسمان چهره کشیده است به هم

کاشکی گریه کند بر سر ما

دوست  دارم که ببینم اینجا

شعر بارندگی و دفتر ما

حادثه

لحظه های در گذر

حادثه فراتر از نگاه ما

با تمام حس و حال

زنده می شود زمین زنده می شود زمان

لحظه های ساده ای است

به جز یک غصه خالی

ببین ای دل پر و بالی نمانده

دگر احساس با حالی نمانده

رفیقان رفته و اینجا برایم

به جز یک غصه خالی نمانده

خیل به نور آمدگانیم

ما را بنویسید فدایی ره دوست

تا از اجنبی از کشور ما جمله گریزد

ما خیل به نور آمدگانیم و یقینا

شب با نفس با غیرت جمله ستیزد

دریامرامان عاشق

آزادگی سرلوحه دریادلان است

اینجا تلاطم های باطل بی نشان است

اینجا تمام مرد و زن همراه عشقند

دریامرامان عاشق دلخواه عشقند

ما و مرام همدلی های ولایت

جانهای ما گردیده همپای ولایت

با اجنبی های نفاق آلوده برگو

جان و سر ما باد بر پای ولایت

ما غیرتی از خیل خون وعشق داریم

همچون شهیدان سمت مولای ولایت

آتشفشان قهر وکین و کینه هستیم

درلحظه ای با امر آقای ولایت