کودکی هایم

نه دغدغه ای نه خاطر غمگینی 

احساس خوشی بهانۀ شیرینی 

چون زمزمۀ بهار سرسبز جدید

در آینۀ ترانۀ دیرینی 

بهار عالم امکان

آوای هزار می رسد منتظریم 

با شوق نگار می رسد منتظریم 

ای آن که بهار عالم امکانی 

آغاز بهار می رسد منتظریم 

در هوای او

گیلاس روی شاخه و منصور  پر امید 
از روی خاک تا ابد آهسته پر کشید 
او رفت و باغ های زمین در هوای او 
او رفت پیش حضرت ارباب شد شهید

لهجۀ عشق

در محضر او کرم اقامت دارد 
او لهجه ی عشق تا قیامت دارد 
او سبط بزرگ و مجتبای عشق است 
همواره نشانه ی کرامت دارد

به تحسین آمد

آیات کرم نماد دیرین آمد 
در خانه عشق شور شیرین آمد 
در منزل مرتضی علی می خوانند 
از حسن حسن جهان به تحسین آمد 

نشانه اهل کرم

خوردیم به روی پاک گل جمله قسم
ماییم و کریم عشق و مولای حرم 
از حسن حسن جهان به تحسین آمد

آمد به جهان نشانه اهل کرم 

مصحف یقین

با ترنم بهار 
با تلاطم امید
در نگاه سبز و ساده و سپید
در امید بخشی نگار 
می رسد دوباره عید 
زنده می شود زمین 
آیه های مصحف یقین 
شوق می رسد پدید 
با بهانه های تازه می رسد

اولین غنچه

اولین

غنچه ی بستان علی

شد پیدا 
به به از

حسن حسن ،

جود و کرامت آمد

مصرع تنها نشینی

یکی از نگاه های لطیف و در خور توجه رایج میان شاعران توجه ویژه به مقوله های تنهایی و دور بودن از رنج های آفت زاست 
از جمله این ابیات تک بیتی لطیف و دلنشین زیر است که در حاشیه نسخه ای خطی به شماره ۲۶۸ کتابخانه احمد پاشا وجود دارد

دیده ام در علم صحبت های رنگین صد کتاب 
کرده ام یک مصرع تنها نشینی انتخاب

مشتاق

مشتاق بیداری ام 

از تلاوت آیه های شوقمندی 

در تکرار های روشن 

در کوچه باغ های دلدادگی 

تا برخیزم 

بالاترین دارایی

غنچه ها 

دلبستگان 

گلدانند 

تا بدانیم 

ریشه بالاترین دارایی است 

در جا 

در هر مقام 

 

به سوی خاک

باید برود 

آدم خاکی

به سوی خاک 

تا مدعی

و داد و هوارش

چه بگوید 

رستخیز رنگ ها

من بهار خویش را 

در مبعثی نو یافتم 

رستخیز رنگ ها و نقشبند حرفهاست 

پیشقدم بهار

نوروز 

طنین بودنهاست 

در آیینۀ برخاستن 

گذشتن 

 و عبور از مرزهای غمگنانگی 

که سفره ای پر از سین 

فراتر از هفت سین 

پیشقدم بهار را مژده می دهد 

زنده شدن 

ترانه های شاعرانه 

 

جنون و بیداری

جنون 

مرا بیدار می کند 

در فراسوی حرف ها و واژه ها 

در تنگنای ماندن ها 

آن گاه 

که نگاه اساطیری بودن 

از رستنگاه زحمت ها 

و من 

به رنگ مجنون 

به سمت رفتن می آیم  

حضور بعد حضور

بهار زنده دلان می رسد ز راهی دور 

فرارسیدن گل می شود هزاران نور

حضور خلوت دلدادگان زیبایی است 

چه خلوتی چه نگاهی حضور بعد حضور 

شکوفه میدهد این بوته های دلتنگی 

پس از غریبی دنیا و غصه های صبور 

 

بر این درگه

ما بر این درگه 

به جز حیدر 

نمی دانیم کس 

بر امام عاشقان 

ما جان و دل ها داده ایم 

آغاز بهار

نوروز و نگار می رسد دل خوش دار 

هنگام قرار می رسد دل خوش دار 

نوروز زراه می رسد باشادی 

آغاز بهار می رسد دل خوش دار

رجعت و غروب

غروب تجربه ای نو بود 

برای ماندگان 

در مسیر رفتن 

تا بدانند 

همیشگی نیستند 

و هر بار 

پس از رفتن 

رجعتی منتظر ماست 

فقط تو

نگاه عاشقان را می شناسی 

وجود بیدلان را می شناسی 

به دنبال تمام آسمانم 

فقط تو آسمان را می شناسی 

بانوی مهربان ایمان

دیباچه ی عشق و نور عنوان بوده است 
در مجمع عشق نقش باران بوده است 
گفتند خدیجه مادر اهل ولاست 
او بانوی مهربان ایمان بوده است 

 

از در دوستی

من نمی دانم

چرا دربان نمی خواهد

کسی 
از در این دوستی

با ما رفاقت ها کند

آتشفشانم

ز درد دوری ات آتشفشانم 

غریب و خسته ام من ناتوانم

چنان سرگشته بر یاد تو هستم 

که خارج از همه حرف و بیانم 

لذت حضور

بهار می روید 

بهار می بوید 

از راه می رسد 

نوروزی دیگر 

اما هنوز 

دلتنگیم 

در غیبت ماندگانیم 

لذت حضور چیز دیگری است 

نوروز دیدارت 

بهانه ی ماست 

مردی به رنگ توحید

می آید 

مردی به رنگ توحید 

از بلندای عزت 

در فراسوی همه تنهایی ها 

و می خواند 

سرود سربلندی 

برای دلهای خواب رفته 

برای جانهای مانده در مرداب زمین 

و آن گاه 

بهار در هیئت نوروزانه رخ می نماید 

زمستان غیبت 

در صبحگاه وصال 

بهاری می شود 

می آید او که چشم به راهش هستیم 

مادر تربت

چون زمزمه ی نجیب غربت با اوست
احساس غریب شوق و صحبت با اوست 
او عازم جنت است و دیدم با غم 
او مادر تربت است و تربت با اوست

از ما گفتن بود 1

فارغ از جایگاه حقوقی  می خواهم  سلسله یادداشتهای کوتاهی با عنوان از ما گفتن بود را منتشر کنم 
در حوزۀ کودک و نوجوان آن کس که مستقیم و شعاری حرف می زند خیانت می کند نه که تاثیرگذار نیست بلکه به دست خود دائره دوستان را تنگ تر و محدودتر می کند . 
شعار زدگی و آمارزدگی در ادبیات، برنامه ها و رویکردهای کودک و نوجوان نابخردانه و خائنانه است و لحظه ای نباید با آن کنار آمد و آن را پذیرفت .
زبان هنر ، زبان زندگی و تاثیرگذاری است و حضور گردانندگان بی هنر کشنده و نامطلوب است . لطفا بساط این بی هنری را جمع کنید . 
از ما گفتن بود 
 

روایت شکستن

روایت شکستن 

نه کار من 

که درد من است 

می شکنم 

در فراق 

در طعنه های پر تعداد 

اما هنوز امید دارم 

برای فردا 

برای تو 

و برای بودن 

دیدار بهار

می رسد 

نوروز اما 

روز نو کی شود 

آن زمان 

کز کعبۀ 

بانگ دیدار بهار 

خاطره پرواز

برگ برگ دل من 

خاطرۀ پرواز است 

از شب 

و زمزمۀ و 

خون 

و رها گردیدن 

تحیر

مثل آخرین برگ 

دفتر یادداشت 

یا درختی تنها 

مانده ام 

چه کنم 

بروم یا بمانم 

در میانۀ تردید 

تحیر دارد مرا می کشد 

فقط مرا بخوان 

شاید بازگردم 

 

سکه های نوروزها

سکه های 

سفرۀ عیدانۀ 

نوروزها 

کاش 

می شد 

توی جیبم 

باز پیدا می شدند 

برای محمدحسین نعمتی

دلا بترس

که نزدیک

نعمتی نروی

که چارقاش کند

هرکه می رود

پیشش

در روایت نور

شکسته بالی را 

در ماندن از رفتن 

ودلخوش کردن به قفس تمناها 

در هبوط وایه ها و آرزوها 

در هجوم بی نهایت خواسته ها 

تکرارها 

در آستانه سال نو 

در روایت نور 

و در مناطق پرواز دوستان می یابم 

آن گاه که معبرها 

بیرق ها و 

یادها را می بینم 

 

غم و عطش

بخوان نم نم 

غمم را ای عطش 

اینک 

سرمستانه می گریم 

به یاد تشنه کامی ها 

بیرق غمدیده

جنون را می سرایم با نگاهی 

عطش را می برم با عشق خواهی 

شبیه بیرقم غمدیده هستم 

که با یاد تو گردیده گاهی 

تمام شهر

گمانم

اولین روزی

که با نوروز می آیی

تمام شهر

بایادت

چراغان و بهاران شد

نوروز عشق

دسته جمعی

خاطراتم

زود مهمان می شوند

در شب آدینه ای

در اول

نوروز عشق

شعر من

شعر من زاییده باران

صبح کودکی است 
نرم نرمک می رسد

چون واژه های نوبهار

نفس های غریب

نگاهی تازه را بگذاشت آن مرد 
نشان غصه را برداشت آن مرد
نفس های غریبش را نشان داد
گل بودن در این دل کاشت آن مرد 

دل داده زیارتم

بهانه می کنم 

روزهای در پناه تو بودن را 

روزهای بی غروب 

که گویی سالی بودند 

و لحظه های معطر 

که در زمستان هم بهاری اند 

دل داده زیارتم 

از حرم تا قتلگاه 

تا خیابن بهشت 

تا حرم خورشید 

تا حرم مهتاب زمین 

هر روز بهانه می کنم 

چونان بیرقی که 

باد یادت ان را تکان می دهد 

نوروز دیدار تست

نمی شود 

بی تو زیست 

در هیچ حالی و 

در هیچ هوایی 

تو در حوالی همه لحظه ها 

قوت قلبی 

شاعرانه ترین نشانۀ هستی 

بهار با تو می آید 

قد می کشد 

و اصلا بهار می ماند 

نوروز 

روز دیدار تست 

در مدار عشق های زمین 

که همیشه ماناست 

بر خلاف زمستان های طی 

با نام جعلی بهار و نوروز 

بهانه کرد

مردی که بهانه کرد دل را 

سرشار ترانه کرد دل را 

با شعر حضور سبز و زیبا

آرام نشانه کرد دل را 

 

نقش یک تن

سرودم شوق رفتن را  دوباره  

ز درد عشق گفتن را دوباره

به اشک دیده بر رخسار خسته

نوشتم نقش یک تن را دوباره

صلابت باران

دلتنگ حضور خلوت بارانم

عمری به نگاه و صحبت بارانم

از این همه ماندن و کویری گشتن

سیرم که پی صلابت بارانم

ماه یزدان

در باز کنید ماه قرآن آمد

هنگامۀ شوق اهل ایمان آمد

تا پاک کند وجودمان از غم ها

این ماه عزیز ماه یزدان آمد

بامدادان ظهور

یک غزل می خواند از جنس حضور

مژده دار بامدادان ظهور

می رسد این مژده بر یاران عشق

این خبر با حس موفورالسرور

می رسد مردی زنسل آفتاب

مردی از احساس های سبز و دور

دستهایش بوی باران می دهد

پاک از هر نخوت و درد و غرور

مردی از آیینه زار زندگی

مردی از شوق و امید و عشق و شور

لحظه ها را مملو از گل می کند

می نویسد عشق را همرنگ نور

از کنار کعبه می آید ندا

مژده دار بامدادان ظهور

بهار قرآن

ای همنفسان نشان رحمان آمد 
هنگامه ی شادی دل و جان آمد 
ذکر صلوات ذکر این ایام است 
ماه رمضان بهار قرآن آمد 

 

همرهان آفتاب

در تکلم آمده

دل در حریم لاله ها 

السلام ای عاشقان 

ای همرهان آفتاب

مردی از ایینه ها

در تجلی زمان 

در فرود حادثه 

در تلاطم های بی پایان درد 

یک نفر می ماند به جا 

یک نفر یک مرد 

آیه های عزت  او را در وجود

مردی از جنس خطر 

مردی از آیینه ها