حماسه ای بلند

می شکفت 

گلی 

که در جاری وحشی اروند 

پاره پاره 

به سیاحت ملکوت می رفت 

در حماسه ای بلند 

به رنگ خون 

در بامدادی بی پایان 

در سکوت وحشی غمگنانگی 

و آن گاه 

تصویرش 

نقش دیوارها می شد 

و آرزومند دیدارها 

در وداعی نیمه تمام