مطلبی برای تمداربیت
نگهبانان زنده بودن، پویایی و ماندگاری هر زبانی بی شک شاعران هستند که بواسطه تخیل و زبان آوری هم در غنای زبانی می کوشند و هم در پاسداشت جایگاه زبان تاثیر زیادی دارند .
گویش لری یکی از کهن ترین، غنی ترین و تخیل آمیزترین زیر مجموعه های زبان فارسی می باشد که بیشترین توان شاعرانگی اش را در ظرفیت بی همانند ادبیات شفاهی که به نوعی مانند زندگی عشایری و روستایی است، داشته و دارد.
در لری شعر گفتن را بیت بستن ، شاعران را بیت بند و خلاقیت نوآورانه را نودرار می خوانند و برای هر موضوعی در موقعیت پیش آمده بیتی و شعری وجود دارد که هویت فرهنگی و اجتماعی را با خویش به همراه دارد .
بر اساس منابع مکتوب سابقه شعر و نوشتار لری در قلمروی ایل بختیاری و مناطق لرنشین از دوره صفویه و قرن دهم است و قدیمی ترین شاعر شناخته شده این قلمرو میرزا حسن واهب مالمیری متوفی ۱۰۵۸ه.ق می باشد و شاعرانی چون فرخی و دفتری بروجنی،بیضای جونقانی،میرصفی اله سیدذاکر وانانی، ملازلفعلی کرانی ،حسینقلی خان ایلخانی حسین پژمان و داراب افسر بختیاری اشعار لری سروده اند و این نشان از پیشینه درخشان این زبان دارد .
گستره ای از اردل ،ناغان تا چغاخور را باید پایتخت فرهنگی قلمروی ایل بختیاری برشمرد که پایه گذاران جشنواره شعر گویشی تمداربیت با هدف گذاری احیای ظرفیت زبانی و به روزرسانی این توانمندی ادبی ، موقعیت بی نظیری را آفریده و باعث هم افزایی توان ادبی ، شناسایی و معرفی استعدادهای درخشان و نوپدید، هدفمند کردن داشته ها و از مهمترین بسترسازی بروز و ظهور رویکردهای زبانی شده اند که باید آن را ستود و به آن به دیده موقعیت کم تکرار زبانی و ادبی نگریست.
نکته آخر این نوشتار در روزگار تهاجم دهکده جهانی که دشمن خرده فرهنگ ها و خرده زبان‌هاست شاعران لر زبان برای ماندگاری و احیای ظرفیت های مختلف وظیفه ای سنگین و دشوار را بر عهده دارند و باید مولفه‌های قدرت اندیشه و تازگی کلام برای جذب مخاطب به‌ویژه نسل جوان و نوجوان که کم کم از ریشه های فرهنگی و عقبه های ادبی و هنری فاصله گرفته را به نحو شایسته و بایسته به کار بگیرند که این امری خطیر و مسیری دشوار است وبه قول حضرت خواجه حافظ
ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید
هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند
