ثانیه های ساکت

 مواج می شود

در سحرگاهی خلوت

در هجوم ثانیه های ساکت

دلم

و موج می خیزد

تا می رسد

از کمربندی ذهنم

به ساحل چشمم

 

ان گاه غریبانه دشتی می خواند

چونان تو

در آخرین  رور رفتنت

در آن ظهر غریب

و اوج می گیرد از چشمانم

تا فرودگاه گونه هایم

اشک در هبوطی غمگنانه

و تو هنوز در نظرم هستی