نگاه دردمند

غصه ای دارد 

نگاه دردمند لحظه ها 

در فراوانی حسرت های شهر 

شانه ها 

جامانده از بار امینیان زمان 

چشم ها 

اما پر از احساس های خسته و مصنوعی 

می رسد 

مردی ز سمت بی کران 

می برد ما را به نورآباد عشق 

آن طرف تر از تمام حرف های هیچ و پوچ 

باز ما را همدل دیروزهای سبز وسرخ 

می برد تا دوردست سروها