سحرگاه مواج

شوق می رقصاند 

اشک را 

بر گونه های منتظرم 

تا برگردم 

به روزهای خوش با گل بودن 

به تلاطم دیدار 

در سحرگاهی مواج

در حریم نور و روشنایی 

آن گاه که چون کبوتری 

که از خویش رها شوم 

و فرشته ای بر گنبد طلایی ات گردم