به رنگ بی رنگی

باز می گردی 

در رجعتی به رنگ بی رنگی 

از فتحی مبین 

به آغوش زمین 

فریادی رها شده در صحن هستی 

مرا به تو می خواند 

ای حماسه سیال 

ای صمیمیت بی پایان 

تویی که از جنس خاک 

به ملکوت پیوسته ای 

تو باز می گردی 

با شکوه چکامه های دیدار 

برای آخر انتظار 

در آستانه ی بهار 

تا نشان دهی 

که هنوز 

راه روشن است 

امید پایدار 

و من به پیشواز تو می آیم 

چونان پرستویی که خانه گم کرده 

و ترا به جان می خرم 

ای سپیده بی نشان