چوپان گرگ زده

ورق می زنم 

نانوته های مانای ذهنم 

را در هجوم تنهایی ها 

اینک منم 

تنها مانده 

در صحرای غربت 

چونان چوپانی

گرگ زده 

که صدایش در گلو فرومرده 

و توانش را زمانه با خود برده 

این بار 

از دوست نماها می نالند 

از بخت بد 

از رنج دوستی 

از ظاهر شرور خوب ها 

و رق می زنم و می گذرم 

اما فراموش نمی کنم