برف ها

ابرها از 

شانه های استوار کوه 

بالا آمدند 

با شکوه اساطیری چکامه ها

آنگاه که کمال اسماعیل می سراید 

چون لقمه ای است جهان در دهان برف 

دانه های ریز ریز 

طلایه داران حضوری سردند 

و ما نظارگان تشنه کامی ها 

که برفها آخر برفها خواهند شد