داد تعلیم شهادت به دلیران بهار
نام او زمزمه ی غیرت یاران بهار
هر طرف بیرقی از نام قیامش برپاست
می شود مجمعی از خیل غیوران بهار
آن حماسی دل خونین جگر بر سر نی
خوانده آیات غیورانه ز قرآن بهار
قطعه قطعه شده در وادی عطشانی و درد
شعر مردانه ی ایثار به دیوان بهار
تا بماند اثر از زمزمه ی دین خدا
سر و جان داد به راه گل و ایمان بهار
هستم اینک نفسی همنفس زنده دلان
تا بخوانیم مگر داغ عزیزان بهار
آن که در کرب و بلا کرد به پا غوغایی
داد تعلیم شهادت به دلیران بهار
هبوط غم
سکوت من
چه غمگینانه می نالم
بپرس از اشک من
تا باز گوید شرح احوالم
می آید و بیقرارمان خواهد کرد
همپای وجود یارمان خواهد کرد
ازخاک رها به سوی افلاک رویم
رهپوی گل بهارمان خواهد کرد
برخیز و ترانه خوان دریایی باش
همصحبت لحظههای شیدایی باش
دنیا همه چون شب است اما ای دل
تو همنفس حضور فردایی باش
دریا به تلاطم نگاهش می رفت
یک شوق دوباره روبه راهش می رفت
آن روز امید همدلش باعزت
همپای وجود مثل ماهش می رفت
آن دم که بهار می رسد خوشحالم
این جان به نگار می رسد خوشحالم
بعد از همه غریبی و دلهره ها
جان ها به قرار می رسد خوشحالم
مرا عشق بهاری در نظر بود
هوای شوق در من بیشتر بود
برای دیدن خورشید مغرب
دل من با ارادت همسفر بود
تمام کوچه ها چشم انتظارند
غریب و ساکتند و بی قرارند
پس از روزهای سرد دی ماه
هواخواه حضور نوبهارند
نسیم بامداد وصل برگرد
بیا این بار بر این اصل برگرد
دلم را می نویسی سمت باران
برای دیدن این فصل برگرد
چهره ها هم نفس بودن
خورشید شدند
و گذشتند ز خاک
همقدم با تپش ثانیه های اعجاز
راه را نصفه و نیمه رفتند
اندکی سختی راه
بعد از آن
سالها هست که همسایه ی خورشید شدند
یک روضه ی مجسم و
مکشوف و بی کران
در کربلا
دمادم باران رسیده است
من منتظرم که نشان گل برگردد
در سینه ی من جهان گل برگردد
تو پر کند این جهان ز ایمان و امید
از سمت خطر بیان گل برگردد
می شمارم لحظه ها را
با دو چشم خون فشان
هر ورق از دفتر تقویم
همراه من است
آدینه ای دیگر
به پایان می رود اما هنوز از
خورشید
در صحن دل غمگین
خبر نیست
ایستاده ام
دلخسته و بی رمق
در مواج ترین نگاه های زمین
در باران غریبی که می آید
و من هنوز
به بودن های راستین
فراتر از برگ های زرد پاییزی وجود
می اندیشم
غربت ادامه دارد
و من ایستاده ام
به شکوه های ناگفته
از روزهای بی کسی
که ترا می جویم
شکوهی تازه دارد
حرف های بی قرار من
از آن روزی
که فهمیده است تنها از تو
می گوید
وقتی که دلم گرفت غوغا کردم
جان را به حریم عشق مولا کردم
از تشنگی و کویر دنیا سیرم
اینک که هوای موج و دریا کردم
می رسد
روزی که در آیینه
ذهن بهار
یادهای رفته را
با جان تمنا آوری
باز هم خاطرت از خاطره ها لبریز است
ذهن تو از تپش پنجره ها لبریزه است
افق چشم تو را گریه به تسخیر گرفت
گوش تو از نفس حنجره ها لبریز است
تا به خورشید رسی نادره شو ، نادره باش
دشت خون از عطش نادره ها لبریزاست
دشت تا پر شده از همهمه ی بال و عروج
تا که از بال و پر شب پره ها لبریز است
کربلا حس غریبی است که تکرار شده
عشق از اشک و شب طاهره ها لبریز است
دل تو اهل ولا بود به جان شبنم
باز هم خاطرت از خاطره ها لبریز است
۲۲/۹/۸۳
سکوت می کنم اما سکوت جالب نیست
دلم به غیر شما بر بهار طالب نیست
سکوت منزل گفتار بی نشانی هاست
و هیچ حرف ز احوال این مطالب نیست
در منزل عشق خانه می سازد گل
در ساحل شوق لانه می سازد گل
با لهجۀ باصفای مردان بهار
یک شعر پر از ترانه می سازد گل
می آید
از سمت تمام رهایی ها
مردی به رنگ باران
مردی حماسه ساز
که فردا را
پس از سال های سال
به صبح جهان می بخشد
و در گذر زمان
خورشید را می نشاند
و ما او را با جان و دل
خواهانیم
چون تشنگان آب
چون طالبان نور
ای آن که تویی پناه دلها زینب
پیغامبر نهضت مولا زینب
در حجب و حیا و عفت بی پایان
هستی تو شبیه و یا زهرا زینب
در مدینه دمیده است خورشید
عشق را ساده دیده است خورشید
آسمان همنفس با زمین شد
خانه ی عشق زیباترین شد
زینت حیدر صفدر آمد
مایه ی عزت کوثر آمد
احمد از دیدنش در سرور است
از قدومش جهان غرق نور است
بر حسن خواهر جانی آمد
موسم سبز ایمانی آمد
بر حسین آمده جان جانان
شد مبارک قدومش به خوبان
آمده شور و شوق عبادات
از ره آمد کنون عشق سادات
یارب از راه عشق و مودت
بخش بر جان ما این حلاوت
زینب آمد دلم زینبی شد
جان من حاصلم زینبی شد
یارب امشب به زهرای اطهر
ده به این مجلس ما سراسر
حس و حالی بده عید خورشید
با فرج عید ما کن پر از عید
شامگاه ولادت حضرت زینب کبری
حسینیه اعظم شهرکرد
مانده در این حسرت باران منم
همنفس خیل شهیدان منم
آتش پنهان دلم داد زد
سوخته پیدایی و پنهان منم
بگذرم از خویش به یاد بهار
منتظر صبح بهاران منم
ولوله در جان و دل انداختم
روضه ی مکشوفه ی یاران منم
در همه ایام به هر منزلی
مرثیه خوان شه خوبان منم
می گذرم از شب و از بی کسی
منتظر صبح و فراخوان منم
حال دلم سوختن و ساختن
جان و دلم عاشق ایران منم
هر طرفی تذکره ای از شهید
همنفس خیل شهیدان منم
امروز بخوان تجلی حیدر را
آیات عفاف و عزت مادر را
در دامن فاطمه گل زینب بود
می خواند تمام عشق حق باور را
همصحبت دل بهار دلها می شد
آن روز امید یار دلها می شد
در شهر مدینه زینب از راه رسید
آن بانوی گل، قرار دلها می شد