دلتنگی های بی پایان
دوشنبه, ۹ اسفند ۱۳۹۵، ۰۱:۴۲ ب.ظ
خاک نه جای ماندن
و سنگ نه بستر آرامش است
باید چشم بازکرد
گویا گرد فراموشی
خاطرمان را سنگین کرد
باورکنیم بعد از جان سپردن
از آقای فلانی
به یک جنازه یک میت تبدیل می شویم
دلتنگی های بی پایان
آن موقع تازه شروع می شود
