اهل رفتنی

مادرت می گفت مرد رفتنی 

تا حریم کبریا 

بر لبت گل کرده بوی زندگی 

باصفای باصفا 

تا همیشه زنده ای 

جرعه نوش باده ی صبح سحر 

در شبی خورشیدی از این خاک سرد 

رفته ای تا بی کران 

مادرت می گفت اهل رفتنی

خوب می دانست او 

هرچه باشد مادر است