مرقد نور

دلم عادتی داشت با خویشتن 

که در لحظه های غریبانه اش 

زیارت کند مرقد نور را 

و با جان بخواند 

به آوای شوق 

پریشانی قلب ناجور را 

 و تو از پس حجلۀ آهنی 

به لبخند من را صدا می زنی 

و اکنون همان زائرم

غریبم 

نجیبم 

صدایم بکن 

رفیق شفیقم شهید بهار