تنهایی زمین

دردا که  کوفه هیچ به غیر از بلا نداشت

تنهایی زمین که دگر انتها نداشت

آن شام سرد و خسته که زما جان و دل گرفت

داغی به جز به خرمن آل عبا نداشت

در واژه واژه های غریبانه سحر

دیگر نشان ز سوز دل مرتضی نداشت

اینجا تمام ثانیه ها دل گرفته اند

دیگر نشان ز گسترۀ هل اتی  نداشت

ای کوفه آه و غم به دلت تا قیامت است

زیرا امیر عشق به جز ربنا نداشت

غمگین بخوان ز درد دل لحظه های سرخ

شب مانده بود و حوصلۀ کوفه را نداشت

آتش بزن به حنجره هایی که ناشکیب

جز غصه بر حریم دل لافتی نداشت

از آسمان منادی غم ، ناله ها کشید

از قصه ای که غصۀ شهر خدا نداشت

بعد از علی تمام جهان غصه بود و داغ

تنهایی زمین که دگر انتها نداشت