خانه تک نفره ابدی

 

ماندن منتهای آرزوی خاک نشینان است

و پرواز

سرلوحه مرام آسمانی ها

سنگینی رنج ماندن بربالها

تاب و توان را می رباید

اما باید رفت

خاک مقصد نیست

و زمین پناهگاه ابدی ماندن

از زمین سرانجام  

به قطعه خاکی کوچک

به مزاری تنگ

برای خانه تک نفره ابدی

می رسیم  

خاک پرتمنا

نمی گذارند قد بکشیم

خاک پرتمنا

فضای ریاپرور

و کوتوله هایی که تکیه گاه بزرگان را چسبیده اند

نمی گذارند برویم

مردابهای هوا وهوس

و تنگناهای خودخواهی وخودنمایی

چه بد روزگاری شده

غم روی غم

درد روی درد

وفقط حرف

دلتنگی های بی پایان

خاک نه جای ماندن

و سنگ نه بستر آرامش است

باید چشم بازکرد

گویا گرد فراموشی

خاطرمان را سنگین کرد

باورکنیم بعد از جان سپردن

از آقای فلانی

به یک جنازه یک میت تبدیل می شویم

دلتنگی های بی پایان

آن موقع تازه شروع می شود

ای ساکن دلها

لبخندهای ساختگی

صورتکهای دروغین

لذتهای مصنوعی

درپهندشت نگاه زمین

دیگر جز تکرار حرفی برای گفتن ندارند

ستاره های کم رمق

نمی توانند جایگزین خورشید شوند

هرچه تلاش کنند بازهم

نمی توانند

کاش بازگردی

ای خورشید مهاجر از نگاه ها

ای ساکن دلها

ما چشم به راهی را لمس کرده ایم

بهار منتظر

دریاهای مواج

کوههای استوار

افق های دوردست

کرانه های متلاطم هستی

هم چون ما چشم به راهند

از زمستان تنهایی

به تنگ آمده اند

از نخوت روزهای شیطانی می نالند

همه منتظر بهار منتظرند

چشم به راه

دلنگران ولی امیدوار

بهارظهور

بهار

لذت بیدار شدن زمین است

از خوابی سنگین و از رنجی بی نهایت

با موسیقی مترنم آبشارها

با تلاطم نگاههای جوینده

و با رقص کوتاه قامتان چم

در زیر دست نسیم سحر

وظهور

بیدارشدن دلهاست

بعد از زمستانی رنج آور و غریب

کاش به بهار ظهور می رسیدیم

گل گریه های کودکان

دلتنگی ام را پای دریا می نویسم

آهسته و غمگین وتنها می نویسم

یک بخش آن مجنون ترین مجنون عالم

 در سوی دیگر نام لیلا می نویسم

اینجا فقط شب بود شب بود وغم شب

مردانه از احساس فردا می نویسم

یک دل رفته بود از دست زمانه

من ردپایش را در اینجا می نویسم

یک کوچه صدنامرد یک دریا غریبی

من داغیاد مادرم را می نویسم

گل گریه های کودکان خسته اش را

با اشکهای یاد زهرا می نویسم

دیگر توان غصه خوانی ام نمانده

دلتنگی ام را پای دریا می نویسم

 

 

پرواز تا بی نهایت

دلم را به دریا

به باران

به صبح

به آیات برخاستن تا خدا

به دست غیورانه مردی غریب

به دست خطر می سپارم سحر

به امید آنکه

مرا صبحگاهی تبسم کنان

به یاری گل های باغ بهار

فراخوان دهد دست آن سرفراز

به امید برخاستن از زمین

وپرواز تا بی نهایت به شوق

همنگاهی (برای شهیدان )

خطر با شما 

آشنای قدیمی است 

خطر 

همنفس 

همنگاهی 

قدیمی است

گروی ماندن

عمری است 

در هفت روز هفته 

هشتم گروی نهم است 

وعمرم 

گروی ماندن

برای دشمنان دوست نما

عمری که قسم به نام تو می خوردم 

من باده ببین زجام تو می خوردم 

تو اهل سلام بودی و صد افسوس 

 من دشنه از این سلام تو می خوردم

پرواز

پریدن  

هم بال می خواهد

هم دل

دراین روزگار قحطی همبال و همدل

به آیین مردان غیرت مرام

من از خاک برخاستم تا خدا

لبم پرشد ازغنچه یا خدا

چنان مات ومبهوت این صحنه ام

تمام فضا باصفا با خدا

به آیین مردان غیرت مرام

بخوان ساده باعشق اینجا خدا

چه منظومه ساده و سرخوشی

ببین ذکر مردان دریا خدا

به یمن نگاه امیر بیان

من از خاک برخاستم تا خدا

چونان گنجشکی کوچک

دلتنگی های غریبانه ام

در لابلای هجمه های اداری

و رنج های بیماری

چونان گنجشکی کوچک

در میان گله بازها

گم می شود

ندبه

گریه

توسل

و چشم های که سوخته اند

و رنجهایی که می مانند ونمی روند

من به صبح در راه امیدوارم

 

ظهور گل

مردها چشم به راه ظهور

سروها منتظران حضور

کوهها

چشم به راهند از آن سوی دور

تابرسد مژده صبح وصال

هرطرف

چشم زمین وزمان مانده به راه بهار

لحظه ها گوش به زنگ ظهور گلند  

صبح خواهد آمد

با تمام خودفروشی های شب

با همه هتاکی ها

و رنج های پیش رو

صبح خواهد آمد

تا این نخوت ظلمات را بشکند

و

نور را مهمان سرزمین

دل

دیده و نگاه عاشقان کند

شب خودفروشان طولانی نخواهد بود

کشاکش ثانیه ها

امیدی به ماندن نیست

آرزوی رفتن می کنم

در کشاکش ثانیه ها

در تنگ شدن فرصت قافیه ها

در هجوم بی امان واژه ها

کورسوی دلنگران بودنها

به رفتن می انجامد

مگر ماندن چقدر می ارزد

باید بال وپر گشود

غروب نزدیک است

و طلوع در پیش

اهل دیار خورشید

 

ازدروغ بزرگ نمی توان گذشت

از کینه های منافقانه

نمی توان چشم پوشید

از ذلت سازش

 نمی توان حرف زد

وقتی اهل دیار خورشید باشی

باید برای تبعید های ابوذر وار

برای دارهای تمارگونه

ورنج های سلمان صفت آماده بود

اما نمی توانی چشمت راببندی

طلوع در پیش است

 

بودنهای استعاری

 

بودنها بعضی چقدر استعاری است

انگار قاچاقی زنده اند

بااسم ورسم باشند وبا پست

بازهم پستند

بوی تعفنشان تا فرسنگها می رود

اصلا اینها نشانی بهشت را نمی دانند

باقلبهایی با باطری کینه

با شارژحسادت ونفاق

اینها برای ماندن زیادی اند

بیشتر سرابند دروغند

شاید مجازی اند

اما هیچ نسبتی با حقیقت ندارند

بازگشت

به خاک می نگرم

به برگشتن

به روزهای ناشناخته درپیش

ازبام تا شام

صرفا درپی بودنهای مصنوعی هستیم

اما باید بازگشت

آدمی

برای رفتن آفریده شده

ولی خاک بند شده ایم

 

نمی شود

قامتهای کوچک را

نمی شود بزرگ دید

هرچند بر جای بزرگان

حس بزرگی داشته باشند

کوچک کوچک است

چه در جایگاه بزرگان چه در عرصه بی نشانی

این حس وحال غریبی است

 

بوی بهمن در امتداد شهادت

همه آمده بودند

از کوههای پیر تا

شیرهای جوان

از فرشته های کوچک

تا مادران دریا

همه در اقیانوس بیکران باهم بودن

موج می زدند

دلها چقدر به هم نزدیک شده بودند

بوی مهر

بوی بهمن در امتداد شهادت

دلها را آسمانی می کرد

با مشتهای گره کرده

با سلاح تکبیر

بهار را می خواندند

همراه

فجر وبهاران

دوباره از شهیدان می نویسم

از آن آیات ایمان می نویسم

به جان لاله ها در این زمستان

من از فجر وبهاران می نویسم

همگی می آییم

همگی می آییم

مثلی اقیانوسی

مشت پرکرده و آماده بودن اینجا

باسرودی که حماسی باشد

مثل مردان غیور دریا

مثل فریاد غریبی زمین

صبحگاهی که به گل بازشود

همه با ندبه دیدار

در این فصل بهاران نشسته در برف

با امید خورشید

همگی می آییم

 

گل ها

هرطرف بوی خدا می دهد

مردها دلنگران وغریب

 دشتها تشنه تر از کام نجیب کویر

چهره ها

زیر تلاقی و هبوط غمند

لحظه ها مبهمند

ناگهان

یک نفر از نسل نور

یک نفر از قافله انتظار

دادزد

گفت خدا با من است

درنگهش آب حیات همه

شهر پر از همهمه

دشت پر از ولوله

کم شده انگار همان فاصله

ناگهان نور به تاریکی شب حمله کرد

دست گل

برسر غمگین خزان حمله برد

بعد از آن

هرطرف بوی خدا می دهد

بوی حضور شهدا می دهد

زنده می شوم

زنده می شوم

به نام نامی بهار

ای سپیده زودتر

ازنگاه ساکت دیار آشنای گل بگو

ای ترنم امید

ای تلاطم تمام هستی ببار

با تمام افتخار

با وجود شوق بی نهایتم

زنده می شوم

به نام نامی بهار

فجر 1

نوشته‌هایی در 3 منظره (برسد به دست امام رضا ‹علیه‌السلام›)

منظره‌ی اول: مدینه، سلام و صلوات، هاله‌های نور، طلوع لبخند همه و همه کلید واژه‌های شب میلادند و صبح صادق از میان  مشرق جان و تن پور بوتراب طلوع می‌کند و عطر ناب گریه‌هایش در فضای مدینه پخش می‌شود آسمان هم، خم می‌شود تا روی او را بهتر ببیند شوق در چهره‌ی مهتاب موج می‌زند و نسیم گلاب پاش در دست هلهله کنان می‌خواند آب زنید راه را  هین که نگار می‌رسد رضا ‹ علیه‌السلام› می‌آید بال در بال ملایک چشم در چشم بهار و حالا مدینه تنها قطعه‌ای از زمین نیست  مدینه مهبط ‌الانوار است مدینه قسمتی از رضوان الهی است که رضا ‹علیه‌ ‌السلام› را در آغوش گرفته مدینه غریبه ای است که با لبحند ملیح باب‌الحوائج موسی کاظم ‹علیه‌السلام› جان تازه‌‌ ‌ای گرفته و نگاه ساده و سبز رضا ‹علیه‌السلام› روحی تازه از ولایت و امامت را در کالبد شکسته‌اش دمیده امشب عرش‌الله میزبان قبله‌ی هفتم و امام هشتم است

منظره‌ی دوم: خوب نگاه کن با رضا ‹ع› درد دل کن نگاهت از عطش سرشار است به آستان ملکوتی رضا می‌رسی آن سوتر از کویر غم آلود، جایی که با بهشت پیوند دارد و کبوتران بقیعستان پیش پایش ترانه می‌خوانند و توهم موسیقی دلت را به عشق بخشیده‌ای تا در میلاد نور نورانیت را بنوازند و غروب دردها را با طلوع صبح وصال زمزمه کنند مدینه هم مثل تو امشب جان و دل دلش وقف مولاست نگاهی سرشار از  تمنا دارد و در تماشای هاله‌های نور خیره مانده است آهسته جانت را مرور می‌کنی امام رضا‹ع› را در ژرفنای وجودت می‌یابی که ضامن آهوی روحت در مقابل صیاد سرکش نفست شده و نه فقط برای تو که برای همگان پیام آور ولایت است و مودت سلام و صلوات جانت را کلامت را آسمانت را و مدینه‌ی قلبت را پر می‌کند.

منظره‌ی سوم: و برای لحظاتی دوباره به گذشته برمی‌گردی به خانه‌ی باب‌الحوائج ‹ع› و آخرین پیغمبر سبز قافله‌ی نور را همراه با اهل بیت بهارش می‌بینی زهرا ‹سلام الله علیها› را مشاهده می‌کنی که با پهلوی شکسته از همگان پذیرایی می‌کند دلت برای عشق له‌له می‌زند و دوست داری با امام رضا ‹ع› همکلام شوی به خودت می‌آیی به امروز بر می‌گردی در چهره‌ات اشتیاق فوران می‌کند و بر لبانت گلواژه‌های تبریک جاخوش می‌کنند آرام به رضا ‹ع› می‌اندیشی و می‌خوانی

اینجا فرشته‌ها به تو تعظیم می‌کنند                     گلهای صورتی به تو تقدیم می‌کننـد

و لحظاتی بعد تو می‌مانی و پنجره فولادی و سقاخانه‌ای و سلامی که همیشه سبز می‌ماند

السلام علیک یا غریب‌الغربا یا معین‌الضعفا یا علی‌ابن‌موسی‌الرضا »ع«

سربند

دلم برای سربند سرخ یا زهرا (س) تنگ شده حسین شب آخر دنبال سربند یا زهرا (س) می‌گشت خودش می‌گفت مادر ندارد و پدرش را هم چند ماه پیش از دست داده.

سربند که ساده و بی ریا روی پیشانی آفتابی سپاهیان خورشید می‌نشست تا خورشید آسمان بتواند لحظاتی به نور افشانی بپردازد.

دلم برای سربندهای دسته دسته سرخ و سبز و سفیدی که ذکر مقدسی روی آن‌ها نقش بسته بود تنگ شده برای لحظاتی که سربندها را می‌گرفتیم کیومرث عادت داشت ب هسربندش عطر یاس بزند و همیشه دنبال یا زهرا (س) بود و می‌گفت با عطر یاس توی کوچه‌های تاریک مدینه قدم می زنم و با گنجشک‌های آن‌جا درد دل می‌کنم.

قدرت الله علاقه‌ی عجیبی به سربند قرمز داشت وقتی سربند سرخ یا حسین (ع) را گرفت گوشه‌ای دنج نشست و روضه‌ی علی اکبر (ع) را خواند آرام آرام گریه‌هایش را با زمین تقسیم کرد نسیم هم کنارش نشست و با او یا حسین (ع) گفت و گریست و عطر سیبی را روی سربند او پاشید.

مصطفی به آسمان خیره شده بود سربندش را نسیم توی هوا تکان می‌داد توی گوشش گفتم چیه تو که سربندت را گرفتی می‌خواهی برایت ببندمش لبخندی زد او سربند مرا بست و من سربند او را روی پیشانی‌اش محکم کردم همین‌طور سربندمان را می‌بستیم آرام صلوات فرستادیم گفتم مصطفی چی شده بود دستی روی سربندش کشید و گفت وقتی می‌آمد مجتبی پسردایی عباسم که شهید شده خانه ما بود سربندی دایی‌ام را بسته بود گوشه‌ی آن خونی بود گفت می‌خواهد به جبهه بیاید.

آن شب گذشت بعد از شب سرخ عملیات سراغش را گرفتم گفتند پرستو شده رفتم دیدمش گوشه سربندش قرمز شده بود خون بود.

دلم برای سربند تنگ شده بود واقعاً به آدم هویت می‌داد انگار آن‌ها که سربند داشتند از دیگران جدا بودند نمی‌دانم، سید رضا می‌گفت انگار خداوند برای آن‌ها که سربند قرمز می‌بندند امتیاز قائل است.


سربند آسمانی‌ترین پیشانی بند دنیاست که فرشته‌ها از روی آن پیشانی خورشیدی پرستوها را می بوسیدند.

چند روز پیش به گلزار که رفتم پیشانی بند مصظفی را دیدم دلم هری ریخت پایین توی کوچه پسکوچه صورتم اشک راه افتاده بود. عکسش را عوض کرده بود و عکسی که خودم کنار خاکریز از او گرفتم گذاشته بودند دلم شکست آهی کشید تنها یک جمله گفتم باور کنید مصطفی یادش بخیر چه سربندی با هم بستیم راستی مصطفی دلم برای سربند سرخ یا زهرا (س) تنگ شده.

7/5/83
 

زایر خون خدا

ساکش را برداشت می‌خواست برود پیش از رفتن به همه جا نگه کرد قفس را دید و کبوتر چاهی درون آن را دلش هری ریخت جلو رفت قفس را باز کرد و توی گوش کبوتر چیزی گفت و او را آزاد کرد قلم و کاغذ را برداشت روی آن چیزی نوشت گذاشت زیر قابی که روی آن نوشته بود یا حسین(ع) و رفت جبهه چند وقت بود بعد غرق به خون و تکه پاره‌اش را آوردند سکوت خانه را فرا گرفته بود شب مراسم هفته‌اش ناگهان مادرش آن کاغذ را پیدا کرد که روی آن نوشته بود « ای خدای کبوترها مرا کبوتری کن که در راه امام حسین(ع) با بدن پاره پاره عاشورایی شوم» بغض مادر ترکید و هق هق گریه‌اش فضا را پر کرد و او اکنون کبوتری بود با بدن پاره که در آسمان کربلا زایر خون خدا شده بود.

حاجی بیت الحرام جبهه ها(تقدیم به شهید آوینی)

 

فکه می گردد مرا چون مکه قربانگاه دوست

می روم با پای سر آهسته من همراه دوست

لحظه هایم بوی عاشورای خونین می دهد

دست وپا گم کرده ام در خلوت درگاه دوست

از زمین خسته تا پرواز راهی بیش نیست

با تمام عشق می گردم چو خاطر خواه دوست

 جان صدهالاله چون من در طواف انتظار

باد تقدیم وجود حضرت چون ماه دوست

می نویسم خویش را درلحظه ها ،تصویرها

می شوم همراه دل در گاه ودر بیگاه دوست

نیستم غیر از غریبی در دیارآفتاب

بارالها زنده ام کن تا شوم دلخواه دوست

حاجی بیت الحرام جبهه های عشق من

فکه می گردد مرا چون مکه قربانگاه دوست

بروجن 5/4/87

عطشناکی لبهای غریب

یاد و ذکر تو دل و چشم مرا حیران کرد

آن چه آموخته بودم همه را ویران کرد

اشک از چشم خروشید و زدل ناله من

ناله جاماند و رخم را همه پر باران کرد

چه بگویم که عطشناکی لبهای غریب

عشق را هم نفس غیرت سرداران کرد

عقل من رفت به غارت غزلم شد بی تاب

غصه در سینه من حس مرا میزان کرد

شرح این واقعه از ناله بپرسید که دید

فصل این فاصله را غصه دو صد چندان کرد

یاد تو دفتر اشعار مرا در هم ریخت

آن چه آموخته بودم همه را ویران کرد

زسمت نور

به عشق و شور می آید بهاری 

زسمت نور می آید بهاری 

تدارک بین برای ماندن اینک 

ز راهی دور می آید بهاری 

1389/11/20

الغدیر باید خواند

کتاب حسن ترا بی نظیر باید خواند

زچشم عاشق مجنون پیر باید خواند

به آیه آیه قرآن قسم ترا الحق

به مومنین زمانه امیر باید خواند

شجاعت تو به دستان تو شکوفا شد

به بیشه زار زمینت چو شیر باید خواند

فراتر از همه ای در تمام دورانها

ترا به خاطر تو البشیر باید خواند

برای فهم بزرگی و عزت وحقت

به جان حضرتتان الغدیر باید خواند

نبی آخر حق را ولی وهمراهی

ترا به دین محبت وزیر باید خواند

ولایت از تو امامت به نامتان زیباست

ترا ولی صغیر وکبیر باید خواند

سخاوت از تو کرامت ترا طلب کرده

ترا پناه دل مستجیر باید خواند

خدابرای تو بر خویشتن تبارک گفت

کتاب حسن ترا بی نظیر باید خواند  

 

شعر رهایی

هنر تاج سر آفرینش و هنرمندان عاشقان حضرت دوست می باشند و فجر آفرینان هنرمند ،شاعرانی هستند که دیوان شعرشان سرشار از قصیده عزت ، مثنوی شکوه ،غزل سربلندی و شعر سپید همدلی وهمراهی است در این روزهای فرخنده که شاهد سالروز هنرنمایی ایرانیان مسلمان در سرودن شعر رهایی در بهمن خونین 57 هستیم

خیل بلند آفتاب

چشم ها منتظر

قلبها با ضربان شدید

روز سرد

لحظه ها ملتهب و بی قرار

ناگهان

درفضا

روی پروبال عقابی سفید

بانگ نور

همنفس یک نفر از خیل بلند آفتاب

آمد ومهمان من و ما شده

موسیقی افتخار

دهه مبارک فجر ترنم آوای خوش سربلندی  در دستگاه ارادت وعزتمندی است که روح آدمیان حق جو را با تصنیف حق طلبی آشنا و با شور حسینی در گوشه آواز دلدادگی و روایت بیدلی همراه می سازد .

«یکی بر سرِ شاخ، بُن می‌برید»

به گزارش خبرنگار رادیو و تلویزیون خبرگزاری فارس، جمعی از پژوهشگران پژوهشکده سیاست پژوهی و مطالعات راهبردی حکمت یادداشتی با موضوع برنامه «ثریا» نوشته‌اند که متن کامل آن در ادامه می‌آید:

«یکی بر سرِ شاخ، بُن می‌برید»

گرسنه‌ای افتاده در عمق صحرایی بی‌آب و علف را تصور کنید که چندین روزی است تنها حاصل گام‌برداشتن‌هایش بازگشتن به نقطه‌ی اول است و جز سراب و خستگیِ لحظه‌افزون، چیزی عایدش نشده. جیره‌ی آب رو به انتها و چاقوی جیبی، تنها توشه‌ی او در این بیابان است. دیری نمی‌پاید که جنونِ زائیده از فرط جوعش، تنها چاره‌ی ممکن را دست بردن به چاقو جلوه می‌دهد. در ابتدا با اکراه و ابرام، و کم‌کمَک بی‌تامل و بی‌تردید، شروع به به‌نیش کشیدن لقمه‌های تر و تازه‌ی بریده شده از پیکره‌ی خود می‌کند تا علاجی شود بر درد جوعِ شکم وامانده‌اش و ... .

صدا‌و‌سیمای ما (به اذعان کاربلدان و کارشناسان بیرون و درون آن سازمانِ اَعرَض و اَطوَل) چندین سالی‌ست در بیابان خودساخته‌ای افتاده است به نام «منم طاووس علیین شده». این توهمِ مخاطب‌داری و تاثیرگذاری ابدی رسانه‌ی ملی، پیش‌تر به‌تدریج و با ظهور شبکه‌های اجتماعی به‌سرعت، سبب شده تا مخاطبان خود را ناامید ساخته، براند و به دامان رقیبان آغوش‌واکرده بیاندازد (و جیره‌ی آب‌اش  کم‌تر و کم‌تر شود). در عوض برای علاج جوعِ بدنه‌ی به‌غایت آماس‌یده و متورمِ خود، یک‌به‌یک برنامه‌هایش را قربانی فشارهای کانون‌های قدرت می‌کند، و بالمآل هر چه می‌گذرد بخش‌های حیاتی‌تری را ذبح این چاهِ ویلی کند که گویی بی‌انتهاست. امروز هم گویی قرعه‌ی فال به نام عضو دیگری به نام «ثریا» افتاده است.

«ثریا تعطیل می‌شود» شاید یکی از پرتکرارترین خبرهای تعطیلی یک برنامه‌ی تلویزیونی در سال‌های اخیر باشد، اما گویا این شایعه این بار به صحتِ خود نزدیک‌تر شده است. ثریا برنامه‌ای‌ست تحلیلی بر محور موضوعات روز و چالش‌برانگیز کشور که اگر چه با شعار «مسائل کلان کشور» به سراغ‌شان می‌رود اما از کلان و کلی‌گوییِ رایج فاصله گرفته است. نمونه‌های گُل‌درشت این موضوعات عبارت است از؛ نظام سلامت، پتروشیمی، معضله‌ی بنزین، شفافیت، مسئله‌ی مسکن. شواهد و قرائن تائیدی است بر این مدعا که چوب و چماقی که تا امروز بر بدن این برنامه نواخته شده ناشی از همین ماهیت کنکاشی و تحلیلی آن است و به وضوح می‌توان ردِ پای ناکاراییِ توام با عدم‌انتقادپذیری را در مسئولانی دید که پیدا و پنهان با این برنامه به مخالفت برخواسته‌اند.

یقیناً برخی از بخش‌های این برنامه ضعف و اشکالاتی داشته و دارد، اما برنامه‌ای ک 5 سال از شروع به فعالیتش می‌گذرد و توانسته مخاطبان عمده‌ی خود را از بین دانشگاهیان و قشر علمی کشور جذب و با خود همراه کند و تاثیرش را بر جامعه‌ی هدف خود بگذارد، نباید به همین آسانی کنار گذاشته شود. متاسفانه اقوالی شایع‌شده مبنی بر؛ استارت خوردن حذف این‌باره‌ی برنامه‌ی ثریا بعد از مصاحبه‌ی زنده با وزیر بهداشت و طرح موضوع فیش‌های نجومی پزشکانِ «ذی‌قیمت!» در آن برنامه. اگرچه منبع و تواتر شایعه ظن را به یقین نزدیک می‌کند، با این وجود «ان‌شاا... که گربه است».

اگر حال‌و‌روز کُنداکتور تلویزیونِ ملی ما آن‌قدر خوب و غنی بود، و اگر از این دست برنامه‌های علمی-تحلیلی به تعداد کافی در آن یافت می‌شد، و اگر امیدی بود که بلادرنگ برنامه‌ای پربار جای برنامه‌ی ثریا را می‌گیرد نه برنامه‌های سطحی و تبلیغاتی دیگر، باز هم کنار گذاشتن برنامه‌ای که آرام‌آرام از آب‌و‌گل درآمده، سر‌و‌شکلی یافته و مخاطبانی برای خود دست‌و‌پا کرده، چندان عقلانی-عقلایی نبود، چه رسد به مقطع (همیشه!) حساسِ کنونی که مشابه برنامه‌ی ثریا در «بزرگترین امپراتوری رسانه‌ای دنیا» (همان صداوسیمای خودمان) به تعداد انگشتان یک دست هم نیست.

فرض است و واجب تا مسئولان سیما تجدیدِ نظری عمیق و اساسی در سیاستِ «خودخوری» خود داشته و دست از عروسکِ دستِ افراد ذی‌نفوذ بودن و تولید برنامه‌های سطحیِ نخ‌نما‌شده بردارند و جدای از تصویر، این توصیه امام راحل را نیز بازپخش و بازخوانیِ دو و چندباره‌ای برای خود داشته باشند که فرمودند؛ «صداوسیما یک دانشگاه است».

 

تلاش

باید در راه دفاع از حریم ولایت باید مردانه وارد شد وکمرهمت را بست واز سختی های راه نهراسید باید با بهره گیری از ظرفیت هنر ورسانه هم پیام انقلاب را منتقل کرد و در راه مستندساختن وپایدار نمودن باورها وآرمانهای انقلابی تلاش کرد واین تلاشی است مبارک

هنر داشته ها

هنر انقلابی هنر داشته هایی است که درصدند تا برای رسیدن  آرمانها واهداف پیش روی جامعه اسلامی تلاش کنند دراین نگاه هنرمند نه در پی هوا وهوس وخواسته های نفسانی است بلکه با اتکا به باورداشتهای ارزش گرای خود در پی آن است که خاک نشینان وادی دلتنگی را به بی کران سرفرازی برساند  . این باور در میان همه هنرمندان صدا وتصویر وشعر و تجسمی و نویسندگان و... امری مشترک وضرورتی همسان است که موتور محرکه این قشر از جامعه انقلابی است . تفریحات سالم ودر عین حال کاربردی ، رویکرد انسان سازی و انگیزه تقرب بخشی از این عقیده مستحکم و آسمانی است که هنرمندان انقلابی را به تحرک وامی دارد

رمز ماندگاری

تلاش بی منت و خالصانه باعث ماندگاری هنرانقلاب میشود هنرمند انقلابی معتقد است که در محضر خداباید با نگاهی تاثیرگذار داشته ها وتوانایی هایش را عرضه کند و از هرچه رنگ خدایی بودنرا داردبرای تعمیق و تاثیر هنرش در زمینه های مختلف بهره گیرد

صبر عصای موسی هنر انقلابی

در فرهنگ واژگان هنر انقلاب یکی از ارزشمندترین کلمات صبر است هنر انقلابی هنری است لبریز از صبر وآرامش واهالی این هنر صبورند دوستان باید توجه داشته باشند که ما چندان در پی کارهای زود بازده و موقت نیستیم و تلاش ما در این گروه ارائه رویکردهایی است که مبتنی بر برنامه های آهسته اثر وپایدار می باشند ضمنا براین باوریم که چالش های دوسویه غیر از وقت تلف کردن برای بچه های انقلاب هیچ اثری ندارند پس باید در پی طرحی نو وماندگار باشیم باقی بقای شما

هنر انقلاب

هنر انقلاب هنری مردمی است هنری که ریشه ها واساس آن نه برتفکرات پراز پز وافاده های مدعین روشنفکرانه که بر داشته های انقلابی مردمی و وطنی آن هم با نگاهی جهانشمول وبهرهمند از تفکرات شیعی قرار دارد در هنر انقلاب اسلامی ارزش ها حرف اول رامی زنند نه تمایلات نفسانی وخواهشهای حیوانی آن گونه که در میان غربیان مرسوم است دراین نگاه هنری شیعی انقلابی همه عناصر هنری همچون طبیعت انسان وعناصر هنری وجوددارد وهستی شان قابل تماشاست اما کاربدشان است که آنها معنا و مفهوم می دهدپس بایدهنر انقلابی را شناخت

هویت وحافظه تاریخی مستند

سلام داشتن هویت وحافظه تاریخی مستند ومدون در برابر تهاجمات فرهنگی وجنگ نرم وخانمان برانداز دشمن برنامه ریز می تواند به واکسینه شدن جامعه اسلامی منجر شود ثبت وضبط لحظات وخاطرات وخطرات راهکاری موثر در این زمینه است که درباره جزییات آن مجزا با دوستان به هم اندیشی خواهیم نشست

کنار هم

فرصت استفاده از لحظه ها مثل بودن درکنار پیران قوم یا خانه های قدیمی است هم قدر فرصتهاو هم پیرمردها وپیرزنها را بدانیم شاید فردا نباشندیا نباشیم

حافظه تاریخی

حافظه تاریخی ضرورت کتمان ناپذیری است که بحمدالله دربین اقشار مختلف جامعه بخصوص جوانان مثل خیلی دیگر از موارد نادیده گرفته می شود

چراغ راه

ما مواجهیم با یک حمله‌ی همه‌جانبه‌ی فرهنگی و اعتقادی و سیاسیِ اعلام نشده؛ یعنی شما حالا که من دارم میگویم، قاعدتاً از من قبول میکنید لکن اطّلاع ندارید از آنچه دارد اتّفاق می‌افتد؛ بنده اطّلاع دارم از آنچه دارد اتّفاق می‌افتد؛ من دارم میبینم چه دارد اتّفاق می‌افتد؛ لشکر فرهنگی دشمن و لشکر سیاسی دشمن با همه‌ی ابزارهایی که برایشان ممکن بوده، حمله کرده‌اند به ما برای سست کردن اعتقادات دینی ما، سست کردن اعتقادات سیاسی ما، تقویت نارضایی‌ها در داخل کشور، جذب جوانها بخصوص جوانهای فعّال و اثرگذار در سطوح مختلف برای مقاصد خودشان؛ دارند کار میکنند. خب، در مقابل اینها کارهایی دارد انجام میگیرد؛ بچّه‌های حزب‌اللّهی، مردمان مؤمن، مسئولان باتعهّد کارهای خوبی دارند انجام میدهند لکن بیش از اینها باید در کشور کار بشود. یکی از قلمهای مهم، همین است که این مفاهیم باارزش مثل مفهوم جهاد، مفهوم شهادت، مفهوم شهید، مفهوم خانواده‌ی شهید، مفهوم صبر برای خدا، احتساب لله باید زنده بماند.

بیانات امام خامنه ای در دیدار اعضاى ستاد کنگره‌ شهدای استان چهارمحال و بختیارى‌
۱۳۹۴/۰۷/۱۳

عطش (نذر شهیدان آتش نشان )

عطش در روضه سوختن

هم ریشه مدینه است و هم معنی کربلا

سوختن بوی کوچه ای غریب دارد

بوی خیمه های رها در آتش

بوی گریه های سه ساله ای

که چشم انتظار بازگشت باباست

عطش ، عطش ،عطش

شهادت لذت رفتن است

وما سوختن را چه می فهمیم

خوب می سراییم وخوب می نویسیم

احساس سوختن به تماشا نمی شود

آتش بگیر تا که بدانی چه می کشم

امان از عطش