طنین بی کران

 برخیز 

و با شور و ولا 

دل را بخوان تا بی کران 

آن وقت بشنو حرف دل 

کانجا طنین انداخته 

در موج خیز چشمانم

می ایستد 

در ایستگاه آخرین نگاه 

منتظریکه 

ترا به شوق می خواند 

دست و پا می زند 

در موج خیز چشمانم 

آنگاه که فراتر 

از کلمات هر روزه 

بهارانه 

پر از شوق 

چونان چکامه ای پر امید 

به نظاره ایستاده 

و مردانه 

در میدان کلمات 

فریاد بودن با ترا بر می آرد 

فریادها

تماشا کن 

مرا در 

بی کسی غوطه ور هستم 

هبوط اشک 

از چشمان من فریادها دارد 

تن چون کودک

اینجا 

خبر

 از بازگشت لاله دارم 

مردی 

که از راه با تنی 

چون کودک آمد 

سکوت را بشکن

سکوت را بشکن 

گریه کن 

بزن حرفی 

حقیقتش 

تو نگویی غریبه می مانیم 

بعد از خوشی

نمی شود 

به غزلخوانی هوا 

خوش بود 

چقدر 

حادثه بعد از 

خوشی بلایا شد 

تعزیه

یک نفر 

تعزیه می خواند 

دل من خونین شد 

گوییا مانده دلم 

در عطش 

ظهر دهم 

شرح غریبی

هجوم 

واژه ها 

دلتنگی ام 

را سخت می دارد 

بیا ای اشک 

از چشمم 

بگو شرح غریبی را 

پر هیاهو

من فراتر از تمام 

واژه های ساکتم 

پر هیاهو 

حرف هایم در 

زمان جاری شود 

شاهنامۀ بندگی

من 

به روزنامه نمی مانم 

که در کوچکترین حالی 

مچاله ام سازی 

رهایم کنی 

من شاهنامۀ بندگی و عزتم 

که حماسی سرود بودن را 

در حنجره خسته ام 

طنین انداز کرده اند 

من مانایم 

به باور نور معتقدم 

به حضوری در همه جا 

و همین ماندگاری ام است 

من مستحکم ترم 

 

پرسش دنباله دار

انبوهی از چیستی ها 

چونان درختان ایستاده 

روحم را 

درگیر کرده اند 

چه هستی 

از کجایی 

هنوز نمی دانم 

و این پرسش دنباله دار 

مرا با خود می برد 

در امتداد دیروزها 

تا فرداها 

سمت جنون

در ساعت صفر می روم سمت جنون 

همرنگ بهار می شوم سمت جنون 

من عاشق زندگی پس از زندگی ام 

با عشق زیاد می دوم سمت جنون 

خورشید می رسد

افتاده بود 

روی زمین 

لاله ای جوان 

با خون نوشته

بود 

که خورشید می رسد 

سرفه های ممتد

سرفه های ممتد

سکوت شب را می شکند

و این سرفه های بی ریا

هجمه ای است به آوردگاه ناشایستگان

در غریبی محض

و این فریاد

دردمندی است

که از پرواز باز مانده

و هنوز گل را صدا می زند

فراتر از همه واژه ها و ویژه خواری ها

سرفه های خشک

سنگر شکنند

حماسه خوان سحر

حماسه خوان سحر

در برآیند تاریک خوانی شب

آن گاه که دست ها بسته اند

 و قلب ها خسته

از زمین بی تحرک

و در انتهای دلتنگی های ناتمام

امید را می خواند

با رمز شب شهید

تا پرواز را

دوباره هجی کند

و زمان را

از تمام پلشتی های ظلمت زده

به عنایتی پر برکت

سرشار سازد

و این آخر چشم به راهی است

با لهجۀ اشراق

همراه شو ای زمزمۀ ماندۀ آفاق

شد طاقت من در هوس دیدن تو طاق

برخیز و بخوان شعر اهورایی گل را

شاداب بیا جانب این عاشق مشتاق

من ذره تر از ذرۀ  بی ارزش و بارم

خورشید جهان نور ده انفس و آفاق

بشنو غزلی از دل دیوان غیوران

با لهجۀ اعجاز اهورایی اشراق

ای جان جهان پردۀ غیبت تو برانداز

تا شور بگیرند به احساس تو عشاق

مثل شهدا همنفس عشق شماییم

با خون بنویسیم به آدینه ز میثاق

در حسرت دیدار تو من خانه به دوشم

دلتنگی من شد به جهان شهره و مصداق

1404/2/27

آتش به دل

آتش

به دل زمانه

افتاده

چرا 

دلتنگ 

به درد مانده 

دنیا از غم 

همصحبت غیرت

یک عمر صدای سبز باران بودم 

همصحبت غیرت دلیران بودم 

از روی امید با عطش تا الان 

من راوی بودن شهیدان بودم 

 

طوفان نور

حالی ندارم 

در  سکون 

واژه ها من 

چشم انتظار 

رویش طوفان نورم 

لفظ زنده

 بیانم می کند خاک 

به لفظ زنده بودن 

چه احساس غریبی است 

در آن تنهایی محض

با متانت

عجولانه خواندم 

غزل های خود را 

ولی با متانت 

نگاهم نمودی 

آن زمان

در سکوتی وهمناک 

در شب تاریک ظلمت پیشگان 

در هبوط رنج ها 

در چکاچاک غریب زجرها 

آن زمان 

کز راحتی تا نمایی مانده بود 

آسمان سمت زمین 

طاقت چشمی نگاهی هیچ هیچ 

دفتر ایام سرشار غریبی های محض 

ناگهان 

خورشید 

می تابید از سمت خطر 

با نگاهی شعله ور 

ساده ، سبز و مختصر 

شعر بودن را هجا می کرد باز 

مردی از سمت خدا 

دل را به سمت نور برد 

باب الجواد

 مانده ام

من در تحیر

زین کلام پر امید 

هست این باب الجواد

یا هست این باب الجواد

غزلخوانی

 در تلاشم تا پس از 

عمری به یاد  روی گل 

همنفس 

با بلبل و قمری غزلخوانی کنم 

فریاد ناگفته

پر از شوقم 

پر از شورم 

پر از فریاد ناگفته 

ولیکن 

قدرت ابراز این احساس ها

مانده 

السلام ای آفتاب

ایستادم

سمت قبله

السلام ای آفتاب

پر شدم از نور 

جانم روشنایی یافته 

عطر کرامت

این خبر پیچیده میلاد امام هشتم است
مشهد ازخورشید سرشار است شادی از قم است
آسمان بر خاکیان عطر کرامت می دهد 
عشق می داند که این شادی بهار چندم است 
از مدینه نور می بارد کران تا بی کران 
شوق بسیار است اندوه زمان اینجا گم است
عاشقی می خواند شعر یا علی موسی الرضا 
عارفی می گفت حرف فصل شوق پنجم است 
می شنیدم در حریمش از نقاره خانه ها 
این حرم دردمندان این پناه مردم است 
در تلاطم در تبسم در ترنم می شویم 
روز شادی روز بودن  بوی ناب گندم 
ضامن آهو تمام عاشقان را ضامن است 
این خبر پیچیده میلاد امام هشتم است

غم انگیزی بسیار

پرونده دل 

در نظر اهل 

مروت 

خالی است 

زاوهام و غم انگیزی بسیار 

از رضایت نیست

سکوتم 

از رضایت نیستم 

در هجران تو ،هرگز 

بسا 

وقتی که طاقت نیست 

تا از عمق جان گویم 

 

شرح حال خویشتن

به سرمستی 

به دلتنگی 

به شکوایه

به گل رنگی 

نمی دانم چسان من 

شرح حال خویشتن گویم 

فردای سرسبز

به امیدی که می آیی 

نظر بر راه ها دارم 

نظاره گر 

برای دیدن فردای سرسبزم 

پایۀ اول

در همهمۀ صبح غزل 

گم می شدم اینجا 

انگار که در اول مهرست 

دلم پایۀ اول 

آخرین برگم

شبیه آخرین برگم 

که مانده بر سر 

راهی 

که از هر سوی آن 

طوفان وحشی می وزد گاهی 

ادامۀ من

سکوت می کنم 

در آستانۀ از هم پاشیدن 

در آنجا که واژه ها

قدم از قدم بر نمی دارند 

و دل 

در تنفس های آخرین 

غریبگی را فریاد می زند 

و من 

چونان چکامه ای بی سر 

در مقطع ماندن 

از پا می روم 

ولی هنوز ادامه دارم 

سکوت ادمه من است 

ادامۀ همه نا گفتنی ها 

چقدر سنگین است

روزهای بی تو 

دلتنگم 

گم شده در میان کلمات 

مانده در میانه راه 

افتاده از پا 

دلغمین 

چونان نگاهی مانده در کمین 

چشم به راهی چقدر سنگین است 

بوی حسرت

شعرهایم 

در هجوم 

ابرهای بیدلی 

بوی حسرت 

بوی غصه 

بوی باران می دهند 

خادمی

لذتی دارد که باشی 

نوکر این آستان 

برتر از هر پادشاهی 

خادمی این در است 

گشایش های

 

گشایش های عالم در نگاهت 

کلید کار ما امر فرج بود 

کرانه های صبح

روزهای ساکت و غریب را 

پشت سر نهاده ایم 

در کرانه های صبح پیش رو 

روزهای تازه را 

با نگاه تازه ای 

با طراوتی پر از امید 

منتظر نشسته ایم 

تا حماسه های جالب بهار را 

در کنار قبر ماه دی 

شادمانه سر دهیم 

 

کلید امر

پایان نگاه سرد و مبهم فرج است 
آوازه ی عشق در محرم فرج است 
از بهر گشایش تمام غم ها
دیدیم کلید امر عالم  فرج است

به پشت درها می ماند

به به چه شبی که لب به لب می بودیم 
با شور و امید و پر طرب می بودیم 
ای کاش سحر به پشت درها می ماند 
همواره مقیم حال شب می بودیم 

 

سرمشق امید

بر باغ وجود شور شیدایی داد
در ماندن عشق او  توانایی  داد
او بود معلمی که در مکتب خویش
سرمشق امید و نور و دانایی داد

شوق اهورایی

من از رفتن نمی ترسم 

من از مردن نمی ترسم 

من از ماندن نمی ترسم 

من از اندوه از ماتم 

من از شوق اهورایی در دنیای بی پایان 

من از گریه 

نه از خنده 

من از بودن نمی ترسم 

خلیج نیلگون غرق طوفان را نمی بینم 

من از احساس ها 

اعجاز ها 

اندیشه های تلخ غمدیده نمی ترسم 

من از لبخندهای ظاهرآرا 

از سکوت تلخ می ترسم 

من از روی و ریای ناکسان 

گربه رقصانی نااهلان 

سکوت وقت دانایان 

من از نامردمی های زمانه سخت می ترسم 

نمی دانم

 

دلم از غصه دارد حال مبهم 

غریبی خیمه زد بر جان من هم 

شبیه عاشقان وقتی که خواندم 

نمی دانم که سرمستی است یا غم 

نان ما

زمانه می شناسد جان ما را 

بخوان از چشم ما ایمان ما را 

تو ای دانای بی همتای هستی 

بده از سفرۀ خود نان ما را 

نارنج و نور

نگاهت ساده و سبز و صبور است 

دلت آمیزۀ نارنج و نور است 

علیرغم تمام  کاستی ها 

وجودت منبع شعر و شعور است 

آب غصه ها

نیلگون چشم 

دریای مواج 

غم است 

گونه هایم 

ساحل 

سیراب آب غصه هاست 

دلمرده

دلمرده شدم 

خسته شدم 

رفته دل از دست 

از بس که 

زمانه 

به دلم 

داغ غم انداخت 

پدر

پدر در آسمان من 

هم خورشید بی همتاست 

که بامدادان 

برای کار 

از مشرق تنهایی خویش 

به صحرای دلتنگی کوچ می کند 

هم پای گله 

و شامگاهان 

در غربت مغرب خستگی ها 

می ایستد و غروب نمی کند 

پدر یادگار همه دیروزها 

 و پشتوانۀ همه فرداهاست 

 

 

چوپان گرگ زده

ورق می زنم 

نانوته های مانای ذهنم 

را در هجوم تنهایی ها 

اینک منم 

تنها مانده 

در صحرای غربت 

چونان چوپانی

گرگ زده 

که صدایش در گلو فرومرده 

و توانش را زمانه با خود برده 

این بار 

از دوست نماها می نالند 

از بخت بد 

از رنج دوستی 

از ظاهر شرور خوب ها 

و رق می زنم و می گذرم 

اما فراموش نمی کنم